به بهانه ی تبریکی نوروز
٢٩ حوت (اسفند) ١٣٨٩
قلم را برداشتم تا پیامی به عزیزان ودوستانم به مناسبت نوروز وسال جدید۱۳۹۰ بنویسم متوجه شدم که قلم را یارای نوشتن نیست .دقت کردم که مشکل در قلم است است یا در صاحب قلم- انگار متیقین شدم که قلمزن را یارای نوشتن وانگیزه برای پیام شادی کم است.
جنگ- خونریزی وبحران سه دهه پیایی که اکثریت مطلق عمرم را شامل میشود نه من بل همه باشندگان سرزمین من را فرسوده ساخته است .
هرگاهی روزنه امیدی سراغ می شود گرگانی می ایند وامید های مردم را تاراج می کنند. سقوط حاکمیت تحجرگرانه طالبان وحمایت جامعه جهانی از پروسه دولت سازی نهال های امید را در دل شهروندان کشور ما به ابیاری نشت اما با صد افسوس که این بار گرگی در چپن مردمی وارده شده با صد حیله ومکر در روز روشن همه را فریب داد ودارد امید ها برای صلح وثبات را در پرتگاه نومیدی می کشاند.
آری - منظورم کرزی است تعدا زیادی را سراغ دارم در اغاز سال های ۲۰۰۱ الی ۲۰۰۴ امیدوار بودند که کشی ناخدای این ملت را کرزی به منزل مقصود هدایت خواهد کرد!
دیری نگذشت که جنابشان در صدد تحکیم پایه های قدرت به هروسیله نا مشروع { ایتلاف با مافیای مواد مخدر واقتصادی - بناد گرایی و تهجرگرایی وآشتی با طالبان } دست یازیدند وپروسه اشتی با طالبان با بی شرمی تمام دور از دید مردم در دستگاه های استخباراتی کشور های منطقه وجهان با حمایت واسرار یکجانبه ایشان ادامه دارد.
کرزی فرصت هایی طلایی مردم افغانستان را بعد از بن ۲۰۰۱ نا بود کرد وخودش نیز در معرض نابودی قرار دارد اگر نیروهای خارجی همین سال افغانستان را ترک کنند واگر نیروهای ملی که انگیزه مقاومت با طالبان وای اس ای دارند بسیج نشوند بدون تردید ما شاهد سقوط دولت وباز کشت به دهه نود خواهم بود.
ان روز چندان دور نیست که خشم مردم طوفانی بپا کند که تومار هستی فساد وبی عدالتی از کاخ تا کوخ به لرزه دراید و زمامداران فاسد مانند سایر رهبران فاسد کشور های اسلامی در شرق میانه جایی برای گریز پیدا نکنند ودارایی های ملی را که در بانک های بیرونی توسط بستگان خویش ذخیره کرده اند به بودبجه ملی بر گردانند .
دلیل اصلی که قلمم را یارای نوشتن نیست اینها اند که هرچه بخواهی بنوسی ذهنت بطور خوکار متوجه مشکلات واولیت های میشوند که در میهنم ناجوانمردانه جریان دارد.
نوروز وسال نو ۱۳۹۰ هجری شمسی برای تان تبریک می گویم وبا دست دعا ازبارگاه خداوند منان عادل التجا دارم که برای همیش صفیر گلوله ها در سراسر کشور ما نا بود گردد وعاملان جنگ را یارای جنگیدن وخونریزی بیشتر نباشد وبرای همیش صلح -عدالت وازادی حکمفرما گردد.
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
عزیز احمد بارز