صدایی برای فریاد و روایتی برای گفتن!
١٤ حوت (اسفند) ١٣٨٩
به مناسبت هشت مارچ
مگر نگفته اند که "زن را و مادر را که سرچشمۀ آفرینش است ستایش کنیم٠" اما این ستایشگران بی باور هرگز نخواستند تا فریاد بی صدای زنان برهوت سوختۀ ما که اصولاً سرزمینش می نامند به عرش خدایی برسد و خدا نیز زنان و کودکان این سرزمین نفرین شده را به قربانگاه ستم مردسالاری و انفجارات بم های انتحاری فرستاد تا مدرکی برای سوختن برادران نا راضی کرزی در جهنم باشند.
من باکدامین زبانی و کدامین واژه یی افتخارات (هشت مارچ ) زنان مبارز امریکا و اروپا را به زن دربند کشیدۀ سرزمینم تبریک بگویم، که هر روز تن سوخته و لاشۀ خونینش از زیر آوار بمب های انتحاری برادران ناراضی کرزی بیرون کشیده می شود و گاهی هم پارچه های گوشت سوخته اش سیاه تر از سرنوشتش تراژیدی سدۀ بیرحم ما را می آفریند؛اما جشن پیروزی آنرا برادران ناراضی کرزی در کاخ برمنگهم ملکه الیزابت بر پا می دارند!
رییس جمهوری که دست های شیطان را از پشت بسته است همراه با وردک و اسپنتا با دست آوردهای فروش خون قربانیان بم های انتحاری به کاخ ریاست جمهوری شادمانه برمی گردد و دسته گلی به سرخی خون (حمیده برمکی) به مناسبت (هشت مارچ) پیشکش زینت، بانوی نخست کشور می کند؛ نخست بانوی که شعورش به اندازۀ یاخته های مغز یک گوسفند است.
من سرکلاوه را ُگم کردم که هشت مارچ را بکدامین زنانی مبارک باد بگویم، برای زنان ما در اروپا وامریکا که به بهانۀ هشت مارچ سفرۀ رنگین می آرایند، کنسرت و رقص و پا کوبی دارند؟ اما هیچگاه توانایی آنرا نداشته اند تا یک بنیاد پژوهشی زنان را پی ریزی کنند و در بسیاری موارد خود زنانی ضد زن بوده اند و ابزار کاری در دست چند مرد شاعر و نویسنده.
در فرجامین اگر توفانی برنخیزد؛ اگر خیزشی در راه نباشد؛ اگر تجزیۀ کشور این واپسین راه رهایی سد شود؛ اگر زمان آبستن رستاخیزی نباشد؛هشت مارچ با برگشت برادران ناراضی کرزی با شلاق خوردن و به رگبار گلوله بستن زنان در استدیوم ورزشی با قطع گوش و بینی و سنگسار برگزار خواهد شد.
آنگه جای مبارک باد، فریاد زنی می شوم که شریعت وهابی نیم تنش را برای سنگسار زیر خاک می نماید٠
راوی تاریخ زنی می شوم که قوانین ضد بشری سویش سنگ پرتاب می نماید و جنایتکاران تماشاگر ذوق زنان برای سنگسارش" نعرۀ تکبیر" می گویند.
این همه کافی است تا خشمی سوزان علیه این مناسبات مردسالاری و جنایتکارانه در من بجوشد، این همه کافی است تا با عزمی راسخ برای رهایی از این جهنم زن ستیزِ مردسالار نبرد کنم و این همه کافی است تا رویای جهانی داشته باشم که در آن حتی یک زن تحت ستم و استثمار نباشد.
من واژه یی برای مبارک باد و زنده باد ندارم جز "شب شکستن فانوس" استاد واصف باختری:
شبی که قصۀ فانوس و باد می گفتند
چراغ ها همه گی زنده باد می گفتند!
به جای مرثیه، دستان گران بادیه ها
سبک سرانه غزل های شاد می گفتند
منادیان که ز آسیب سنگ ترسیدند
چرا چکامۀ فتح چکاد می گفتند؟
شناس نامۀ رویش به باد رفت آن روز
که آب ها سخن از انجماد می گفتند
شب شکستن فانوس در تهاجم باد
چراغ ها همه گی زنده باد می گفتند!
وبلاگ حماسۀ زن:
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
ثریا بهاء