بازتاب خاموشی: سفری به ژرفای درون
۴ حمل (فروردین) ۱۴۰۴
شنیدن «صدای سکوت» نه صرفاً عدم وجود صدا، بلکه تجربه‌ای ژرف از حضور است. حضوری که در آن، پژواکِ هستی در آینه‌ی درون بازتاب می‌یابد. در این خلوتِ مقدس، پرده‌های حجابِ وهم کنار رفته و انسان با گوهرِ نابِ خویش مواجه می‌شود.
در این سکونِ مطلق، ذهن از هیاهویِ روزمرگی رها شده و به تماشایِ امواجِ افکار و احساساتِ خویش می‌نشیند. این نظاره‌گریِ بی‌طرفانه، دریچه‌ای به سویِ خودشناسیِ ژرفتر‌تر می‌گشاید. گویی در این سکوت، پژواکِ ندایِ درون به گوش می‌رسد و انسان را به سویِ فهمِ انگیزه‌ها، آرزوها و ترس‌هایِ ناخودآگاهِ خود رهنمون می‌سازد.
برای برخی، سکوت، معبدی است برای نیایشِ درون، پلی است به سویِ قلمروِ معنویت. در این فضایِ مقدس، ذهن از بندِ زمان و مکان رها شده و با حقیقتی فراتر از محسوسات ارتباط برقرار می‌کند. گویی در این سکوت، انسان به وحدتِ وجود پیوسته و با تمامِ هستی هم‌نوا می‌شود.
سکوت، سرچشمه‌یِ الهام و خلاقیت است. در این خلوتِ ناب، ایده‌هایِ نو و خلاقانه همچون ستارگانی در آسمانِ ذهنِ انسان پدیدار می‌شوند. گویی در این سکوت، ذهن به فضایی بکر و دست‌نخورده تبدیل شده و آماده‌یِ پذیرشِ الهاماتِ آسمانی می‌شود.
در دنیایِ پرهیاهویِ امروز، سکوت، فریادی است خاموش در برابرِ هجومِ بی‌وقفه‌یِ اطلاعات و محرک‌ها. گویی در این سکوت، انسان به مقاومت در برابرِ سلطه‌یِ دنیایِ بیرون پرداخته و استقلالِ درونیِ خود را حفظ می‌کند.
مفهومِ «صدای سکوت» در فلسفه، ابعادِ گوناگونی از هستی، آگاهی و ارتباطِ انسان با جهان را در بر می‌گیرد. فیلسوفانی مانند مارتین هایدگر، سکوت را بسترِ ظهورِ «هستی» می‌دانند. او معتقد است که در سکوت است که انسان می‌تواند به معنایِ اصیلِ وجودِ خود پی ببرد.
در مکاتبِ فلسفیِ شرقی، مانند ذن بودیسم، سکوت، ابزاری است برایِ انتقالِ حقیقتِ نهایی، حقیقتی که فراتر از کلمات و مفاهیم است. گویی در این سکوت، زبانی ناگفته، حضوری غایب و راهی برایِ شناختِ خود و جهان آشکار می‌شود.
در نهایت، تفسیرِ «صدای سکوت» به تجربه‌یِ شخصیِ هر فرد بستگی دارد. هر کس می‌تواند با توجه به شرایطِ زندگی و نیازهایِ خود، معنایِ منحصر به فردی از این مفهومِ ژرف را دریابد.
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
بصیر کامجو