حج
۲۶ سرطان (تیر) ۱۴۰۱
چرا این باور از نظر عملی («حج» رفتن اولویت دارد نسبت به نجات انسان «گرسنه» از مرگ ) بدون چون و چرا بر فرهنگ ما چیره شده است؟ چرا مردم دهان ها را می بندند، حقیقت را نمی گویند و برای حفظ خود از آسیب مُلّا ها دست به چاپلوسی و تملق می‌زدند؟ شاید برای حفظ خود از آسیب مُلّا ها یا شاید باور دارند؟!!
من فکر میکنم که جواب اش خیلی ساده است: ما احمق ها به راحتی به سخنان « مُلّا » های افسانه باف اعتماد می کنیم و لگام اختیارات و هستی‌خود را به دستشان دادیم. عقل را به حالت تعطیل در آوردیم و از شریعتی پا در هوا پیروی میکنیم. قدر مسلم، جبهه ملا ها «جهل، حماقت و واپسگرایی» با حیله گری اول از ناآگاهی - سادگی ما و دوم از تعلیمات و تابوهای دینی (که ما باور داریم ) سوء استفاده می کنند. آیات و احکام مذهبی را در جهت منافع فردی و گروهی خود تعبیر و با حربه خوش بافت مذهب، معمولا چنان ترس و وحشتی از مجازاتهای بی حساب و کتاب در دل ما مسلمان ها ایجاد می کنند تا بتوانند بر زندگی مادی – معنوی ما چیره شوند و هرگونه فکر و اندیشه و پرسشگری را در مغزهای ما منجمد، ممنوع، گناه و به تابو مبدل سازند، تا ما هیچگاهی نه از «خود» نه از «مُلّا» و نه از « خدا» نپرسیم که آیا بین انسان «گرسنه» و مناسک دینی مثل ( حج ) کدام یک ارزش برتر و اولویت دارد.
ای مردمی که دهان‌ها را بستید و حقیقت را نمی گویید، تمامی پیامبران و برگزیدگان خدا (ج)، همه ادعا کردند که هدف رسالتشان گسترش برادری، انسان گرایی، صلح و دوستی بین افراد بشر و رستگاری آنها و نیز ایجاد همبودگاهی بهتر و آسوده تر برای بشریت بوده است. یعنی در محوریت رسالت پیامبران « انسان» قرار داشته است. یعنی بدون خدمت به « انسان» نه « خدا » نه « پیامبر» نه « دین » معنی ندارد و برای انسان مدرن و امروزی قابل هضم نیست. اگر اسلام بخواهد به بقای خود در جوامع باز ادامه بدهد، باید از این زاویه مناسک خود را باز تعریف کند. ای مسلمان تو با رفتن به «حج» در پندار ذهنی و خمیر مایه احساسات و هیجانات خود فکر می‌کنی به بیگناهی - وارستگی دست یافته و بدین وسیله برای خود سرابی خیالی و آرامش آور به وجود می آوری. در حالی که بر مبنای رسالتی که پیامبران برای خود تعریف کرده اند « خدمت - نجات انسان»، در موجودیت یک انسان « گرسنه » توسل به هر مناسک دینی که « هزینه » بر دار است گناه می باشد.
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
وحید تاجیک