به کمسیون فرهنگی امارت اسلامی: به کافران اقتدا نکنید

۵ دلو (بهمن) ۱۴۰۰

در طول یک و نیم هزار سال گذشته، زبان فارسی دری، در کشور خراسان یا افغانستان کنونی که زادگاه آن است، وسیله تفاهم و وحدت ملی بین همه اقوام و قبایل این کشور بوده است، همان طورکه دین مبین اسلام، مایۀ اخوت، از مراکش تا اندونیزیا را فراهم آورد. زبان و ادب فارسی دری، دومین زبان و ادب فرهنگ و تمدن اسلامی است، بزرگترین رجال و شخصیت‏هایی که فیل‏پایه های علوم اسلامی بوده اند، متکلمان به این زبان بوده اند. از محدثان بزرگ چون بخاری و ترمذی و فقهای بزرگی چون امام اعظم ابو حنیفه و امام ماتریدی و متکلمان و متفکران بزرگ اسلامی چون امام محمد غزالی و امام الحرمین جوینی و عالیقدر ترین مردان تفکر علمی و فلسفه چون بوعلی و ابوریحان و بزرگ ترین رجال سیاست و اداره در جهان اسلام چون برمکیان و بلعمیان و عارفانی که به مثابه آموزگاران اخلاق و تهذیب بشریت به شمار می روند چون سنایی و عطار و مولانا، همه در آغوش این زبان و ادب پهناور بالیدند. مساعی این خداوندان دین و دانش و خرد سهم بزرگی را در تکوین تمدن و فرهنگ اسلامی، از آن ملت ما ساخت.
اکنون شما که گویا هیچ خبری از ثقافت اسلامی و ایجادگران آن ندارید، آمده اید تا با نفی این زبان و ادب، با بخش بزرگی از تمدن، تاریخ و فرهنگ اسلامی و ملی سرزمین خود دشمنی و خصومت بورزید و ملت بزرگواری را از والا ترین ودیعه فکر و اندیشه و تعالی روح و روان که میراث درخشان نیاکان آن است، محروم سازید. پیش از شما در قرن ۱۹، انگلیس ها در هندوستان و در نیمه اول قرن۲۰، روس ها در آسیای مرکزی به این امر منکر و عمل زشت و ضد دین و داد، یعنی نفی زبان و ادب پارسی دری، مبادرت ورزیدند. امروز شما اگر از خصومت با زبان و ادب پارسی دست برندارید، پای جای پای آن کفار گذاشته اید و به آن کفار اقتدا کرده اید. من تشبه بِقوم فهو منهم.

نشر شده در شمارۀ ۱۰۹۰ امید

به دیگران بفرستید

دیدگاه ها در بارۀ این نوشته

شاهین	26.01.2022 - 00:47
در برابر زبان پارسی دری کسی خصومت کرده نمی تواند فقط حسادت دارند. هیچکس نمی تواند با زور یا دسیسه زبان را از ذهن کسی پاک کند. آیا کی می تواند دست یک شاعر و یک نویسنده و یک عالم دین را بگیرد و بگوید نی تو به زبان پارسی ننویس و با این زبان بنویس! یگانه چیزی که زبان و فرهنگ را از پیشرفت می ماند جنگ است مگر بازهم در میان همه پارسی زبانان جهان یک تن فرهنگی برای همگی شان بسنده است که زبان پارسی را بالنده تر بسازد. زبان ما همان زبان است تغییر نمی کند. کتاب های شعرا را کسی خوانده نمی تواند از بسکه ماشالله بسیار اند. و من کدام زبان دگر را نمی بینم که از پارسی دری کرده معنوی تر باشد رجوع شود به ترجمه ای قرآن شریف و مقایسه ای زبانهای معنوی. ترجمه ای قرآن شریف به زبان پارسی دری قابل فهم است مانند اینکه واژگان روزانه باشد مگر دگر زبانها چنین نیست که به سادگی کلام معنویات قرآن را بدانی و اگر ترجمه ای زبان اردو و پشتو را ببینیم به کمک زبان پارسی دری پیش رفته اند یعنی واژه گان معنویات ندارند باید از واژگان پارسی دری کار بگیرند در غیر آن در ترجمه مشکلات دارند. زمانیکه محتاج واژگان یک زبان باشی پس چگونه با آن زبان خصومت می کنی؟ در صورت خصومت زبان پارسی دری پس اجازه ندارند که از واژگان ما کار بگیرند چون با زبان خصومت ندارند مگر با ذهن و حافظه ی ما خصومت دارند حتی هر زبان که در روی کره ای زمین باشد گویندگان همان زبان در حال خصومت با ذهن ما اجازه ندارند که از واژگان ما کار بگیرند در غیر آن واژگان در پیش چشم شان آورده می شوند و باید قرض ما را بپردازند و به خود واژه بسازند. کسانیکه خود را بالا و والا می گیرند در حالت خصومت با ذهن ما اجازه ندارند که از واژه گان ما کار بگیرند و آن واژگان برای نسل های والا هم نشان داده خواهد شد چونکه از دستور شیاطین پیروی می کنند پس باید از واژگان شیاطین کار بگیرند.و حسادت کار شیطان است. زبان دوم اسلام کدام زبان است؟ پارسی دری. در کجا؟ در روی کره زمین.