آینده صلح بعد از خروج نیروهای امریکا از افغانستان!

۲۱ سرطان (تیر) ۱۴۰۰

خروج امریکا از افغانستان بدون تردید بزرگترین حادثه ای قرن ۲۱ بعد ازخروج نیروهای شوروی دراواخر قرن ۲۰ به حساب می آید. در این رویداد تاریخی قدرتمند ترین و ثروتمند ترین امپراطوری دنیا با کمک غنی ترین کشورهای جهان مجبور به ترک افغانستان گردید. تاریخ، شکست رقابت های جهان کمونیسم وسرمایه داری را در دو قرن به نام افغانستان ثبت خواهد نمود. قدرتهای می آیند و میروند و بعد از خود ویرانی ، جنگ، نفاق و اختلافات را برای ما به جا می گذارند تا دلیل وبهانه ای برای برگشت مجدد داشته باشند .رسانه های جهان خروج رمزآلود نیروهای امریکا را از پایگاه نظامی بگرام بطورطنزآمیز و هیجان انگیز گزارش دادند" امریکا باقطع برق های بزرگترین پایگاه نظامی بگرام درتاریکی بطور مخفیانه وبزدلانه فرار نمود." کارشناسان نگرانی دارند که خروج نیروهای امریکا فجایع بزرگ امنیتی وبشری به دنبال خواهد داشت. تراژیدی بیست سال جنگ افغانستان نتیجه ناکامی دیپلماسی امریکا است.صحنه سازان امریکا بعد ازبیست سال حمایت ازدولتهای دسته نشانده خود که به فرمان ورهبری امریکا رفتار می نمودند تازه کشف نموده اند که هیچ زمانی وهیچ یک از زمامداران افغانستان به خاطر ایجاد یک ملت واحد و متحد احساس مسئولیت نه نموده اند . رئیس جمهور امریکا دلیل خروج سریع نیروهای کشورش را بیست تلفات جانی و خسارات بی سابقه مالی در تاریخ جنگ های جهان در افغانستان ذکر نمود. "تجربه بیست سال جنگ به ما ثابت کرده است ادامه جنگ تا بیست سال دیگر نیز راه برای بحران افغانستان نیست " رئیس جمهور بایدن برای جلب رضایت مردم امریکا وعده داد که" من نسل دیگری از امریکایی هارا به جنگ در افغانستان نه خواهم فرستاد." او وعده همکاری های سیاسی و کمک های فنی را به نیروهای نظامی وامنیتی افغانستان داد. به باور تعدادی از تحلیگران وعده کمک های بایدن به دولت افغانستان برای سکوت مخالفین درداخل امریکا می باشد که خروج غیر مسئولانه را ناکامی وشکست امپراطوری می پندارند. البته خروج امریکا پایان مأموریت آن در افغانستان و منطقه نه خواهد بود. امریکا به مأموریت های خود نیازی به اجازه و مشوره ندارد و مأموریت های خودرا بدون توجه به دیگران همیشه ادامه داده و خواهد داد.

امریکا با دلجویی به رهبران افغانستان توصیه نمود که برای تعین سرنوشت کشور شان یکجا و متحد گردند و خود مسئولیت آینده افغانستان را به عهده بگیرند. امریکا میداند که اردوی ملی و نیروهای امنیتی از توانایی و تجهیزات لازم بر خوردارگردیده است اما با استفاده از زور دستیابی به صلح ناممکن است و بایدن دولت را برای تحقق به صلح به همزیستی مسالمت آمیز با طالبان فرا خواند. همزمان باخروج نیروهای امریکا طالبان برعلیه دولت جسور تر گردیده اند. آنان خودرا فاتح جنگ با بیگانگان می دانند. تحرکات نظامی گروه طالبان در مناطق مختلف افغانستان تشدید یافته است ، آتش جنگ در مرز های مناطق شمال زبانه کشیده، مهم ترین بنادر سرحدی با کشورهای تاجکستان، ترکمنستان وایران در تصرف طالبان قرار دارد، کشورهای همسایه با نگرانی وبیم خاص به مرزهای افغانستان می نگرند وبرای حفظ امنیت خوددر مرز ها تدابیر شدید امنیتی را اتخاذ نموده اند. پیشروی های برق آسای طالبان در صفحات شمال تصادفی نیست .این پیشروی ها اقوام مناطق شمال را مجبور میگرداند تا با دفاع از خانه ها وزندگی خود بر علیه طالبان متحد گردند واین پیشروی ها زنگ خطر برای کشور های آسیای نیز می باشد که این جمهوری ها بعد از خروج امریکا مانند سابق امنیت نه خواهند داشت. بارها نوشتم که جنگ پلید تر در راه است، جنگ داخلی خطرناک تر از گذشته در آستانه تکوین است. دراین جنگ مقابله جویی میان دولت وطالبان زمینه ساز اعمال نفوذ قدرت های جهانی در افغانستان خواهد گردید. دراین جنگ برنده وبازنده وجود ندارد .جنگ داخلی جنگ وحشی ها است.دراین جنگ مردم گروگان انحصار طلبان قدرت میگردند، هیچکس دراین جنگ به هیچکس رحم نه خواهد کرد، هواداران جمهوری، طالبان اجیر، بیطرفها، باطرفها، مومن،ملحد ،تر وخشک همه خواهند سوخت. مقابله جویی های هردو جانب به نام صلح به رسمیت شناختن عدالت اجتماعی و احترام به منافع عمومی نیست . هردو طرف به خاطر انحصار قدرت حاضر اند حتی باابلیس برعلیه همدیگر دوستی ویا رقابت نمایند.

دولت شتابزده بعد ازخروج نیروهای امریکا دست گدایی را به سوی روسیه وچین دراز نمود تا دولت درحال احتضار را درجنگ با تروریسم یعنی برادران نا راضی کمک نماید و به این کشورها خوش آمدید گفت تا جای خالی امریکا را پر نمایند. در حالیکه روابط وهمکاری ها میان روسیه و افغانستان در دوران زمامداری غنی در پائین ترین سطح قرار داشت. طالبان در این مسابقه نیز به زیارت دوستان جدید شتافتند و برای جلب اعتماد سازمانهای جهانی از مسکو، به دنیا پیام دادند که "امارات اسلامی به حقوق زنان احترام می گذارد واز هرنوع مداخله در امور کشورهای همسایه خوداری می ورزد وپابند به قوانین بین المللی مطابق به قوانین اسلام می باشند." ملا دلاور به خبرنگاران اطمینان داد "ما مانند سابق نیستیم، ما تغیر نموده ایم" ولی مسکو با وجود طرفداری از طالبان می داند که آنان طبیعت خشن و افراطی دارند و مانند گذشته باقی خواهند ماند، منتهی از اشرف غنی بهتر می باشند. جمهوری های آسیای میانه از اعضای کشورهای قرارداد امنیت دستجمعی اند و روسیه این کشور ها را مناطق منافع ژئوپلیتیک خود می خواند و دفاع از امنیت این کشور هارا دفاع ازمنافع ملی خود می داند.کشورهای همسایه وسازمانهای جهانی می دانند که دولت کابل با وجود تجهیزات و امکانات بیشتر و قوی تر از محبوبیت در داخل و شهرت واعتبار در صحنه بین المللی برخوردار نیست و بر اوضاع جز شهرهای بزرگ کنترل ندارد .

افغانستان سلحشور تنها شهرهای بزرگ آن نیست، بیشتر مردم دهات و ولسوالی های افغانستان در اثرحملات هوایی وزمینی قربانی گردیده اند، هرنقطه این خاک مزار شهدا است و با بی زبانی گفتنی ها دارند. اما قصرنیشینان کور وکر، مغرور وحراف صدای ناله های مزار شهدا را نمی شنوند. درحالیکه طالبان مانند موریانه در درون افعانستان در دهات و ولسوالی ها نفوذ نموده اند . در مقابله جویی میان دولت وطالبان پیروزی وجود ندارد وهر طرفی که پیروز گردد جنگ وبحران خاتمه نه خواهد یافت. دولت در طول بیست سال نشان داد که در جنگ به سر مشکلات روز مره مانند تقسیم قدرت وثروت عامل بحرانهای سیستماتیک سیاسی،اقتصادی واجتماعی بوده است. پیروزی فرضی طالبان افغانستان را از جهان منزوی تر و مخالفتها را درداخل تشدید خواهد بخشید وزمینه ساز مداخله جهانی مانند سالهای ۱۹۹۰ خواهد گردید. دو عامل عمده تاریخی اختلافات قومی، و استبداد های جاه طلبانه سیاسی همراه با اختناق های مذهبی مانع وحدت ملی واتفاق به ملت واحد گردیده است. فقدان وحدت ملی مادر جنگ ها و نزاع ها در تاریخ است. در افغانستان نیروهای فصلی سیاسی، روحانی و اجتماعی که هرکدام خادم منافع موقتی وزودگذر خود می باشند از قدرت ونفوذ سیاسی، اجتماعی ومعنوی برخوردار نیستند تا بتوانند در این لحظه سرنوشت ساز هردو جانب را وادار به آشتی سیاسی برای دستیابی به صلح پایدار بگردانند. ابر مردی تاهنوز زاده نگردیده است تا تمام اقوام افغانستان را درزیر بیرق ملت واحد با احساس مسئولیت ها،حقوق ،منافع وسرنوشت مشترک به دنبال خود بکشاند. جنگ پلید تر در راه است ،افغانستان روز های سیاه تر از امروز را در انتظار خواهد داشت.

دکتور علی احمد کریمی تحلیل‌گر امور بین الملل

به دیگران بفرستید

دیدگاه ها در بارۀ این نوشته