هیپی ها؛ کوچی های صلح جو
۹ اسد (مرداد) ۱۳۹۹
وقتی شما به شهر های گرم و نسبتن کم اذعام ایالات متحده امریکا سفر کنید به «هیپی» ها و خرده فرهنگی بر می خورید، که شیوه زندگی آنها با سایر مردم از تفاوت های ویژه ی برخوردار است. اکثریت شان خانه و کاشانه خاصی ندارند و دوست دارند از منطقه به منطقه ای در سفرباشند. مناطق گرم را برای زندگی ترجیح می دهند و در برخورد اجتماعی خود نیز گرم و صمیمی اند. به عبارتی دیگر این گروه کوچی اند، اما کوچی های بی آزار و صلح جو که در زندگی فردی و اجتماعی شان دارای ویژگی های خاص و منحصر به فرد هستند.
تاریخچه پیدایش:
در دهه ۶۰ میلادی پاد فرهنگ (ضد فرهنگ و یا در تضاد با فرهنگ های رایج) هیپی ظهور خود را در کنار سایر خرده فرهنگ ها در ایالات متحده امریکا تثبیت کرد. پیدایش این گروه همزمان بود با جنگ امریکا در ویتنام و شعار هیپی ها «عشق بورزید نه جنگ» در واقع مخالفت این گروه و سایرگروه های نظیر آنها با جنگ بود. نقطه اوج جنبش هیپی ها در سال ۱۹۶۹ از دهکده ی وود ستاک در نیویارک با موسیقی در فضای باز شروع شد و و آرام آرام به سانفرانسسکو سایر نقاط این کشور پنهاور گسترش یافت. در دهه هفتاد میلادی این گروه عملن دیگر یکی از خرده فرهنگ های جامعه امریکایی بود که با الگو برداری از آنها گروه های شبیه آن در کشور های اروپای و حتا آسیایی چون ایران و بسا نقاط دنیا شکل گرفتند.
هم چنان افغانستان یکی از کشور های دلخوای هیپی ها در دهه هفتاد میلادی که دهه دموکراسی نیز از آن نامبرده می شود، بوده و برخی رسانه غربی به دلیل فراوانی مواد مخدر،«کابل» را بهشت این گروه خوانده بودند.
یاد آوری یک خاطره:
در یکی از سفرهایم به ایالات متحده امریکا، در یک دهکده ی در بنام کورد سایت که در ایالت اروزونا و نزدیک سرحد کلفورنیا واقع شده، چند روزی بود و باش داشتیم. من در زندگی ام معمولن اهل ورزش بوده ام. هر صبح وقت با یکی از دوستان همسفرم، تا یکی از تپه های همان منطقه دَوش می کردیم. در یکی از روز ها، وقتی بالای تپه رسیدیم، دیدیم که چند تن از هیپی ها نشسته اند چرس می کشند و گیتار می نوازند. از ما هم دعوت کردند که با ایشان یکجا شویم، اما ما که به ورزش رفته بودیم، تشکری کرده و به راه خود ادامه دادیم. این خاطره را به خاطری بازگو کردم که به خوانده محترم تفهیم کنم که این گروه در دنیا خودشان و ارزشهای که از نظر آنها پسندیده است زندگی می کنند. به دیگران احترام می کنند وانسان را بخاطر انتساب به دین، نژاد و رنگ آن در نظر ندارند و خود را نیز محدود به دین و نژاد خاص نمی دانند.
خرده فرهنگ هیپی:
همانگونه که گفته شد، هیپی ها گروهی اند که در شکل و شمایل ظاهری و نحوه اندیشدن در شیوه زندگی با سایر مردم از تفاوت های برخوردارند. ساده و بی تکلف اند. لباس های شان ساده است. مردان شان اکثرن شلوار (پتلون) کوبای می پوشند و زنان شان لباس های گلدار. اهل موسیقی اند. هنرمندان بزرگی، چون جیمی هندریکس، باب دیلن، بیتلز، لد زپلین، جان لنون، ژان بائز و دیگر گروه های موسیقی جاز و کلاسیک را می پسندند. این گروه معمولن گیاه خوارند و غذا های طبیعی یا اورگانیگ را بیشتر می پسندند و استفاده می کنند. سگ را دوست دارند. خانه هایشان خودرو هایشان و یا چادر است. برای رفع نیاز های حد اقلی خودشان کار می کنند. درآمد شان اکثرن از صنایع دستی، پوشاندن جواهرات نیمه قیمتی چون دست بند لاکت وغیره است. در کل زندگی شان ساده و بی تکلف اند و با دنیا سرمایه داری میانه خوبی ندارند. اکثریت شان کارت بانک ندارند و فارغ از دنیای پر زرق و برق مصرف گرایی امروزی اند.
آنچه امروز به آن «نیو هیپی» ها گفته می شود نیز دنباله روهمین جریانی اند که در دهه شصت میلادی سر برآورند، اما در این میان برخی از این ها مربوط به طبقه ی فرادست و شهری جامعه می شوند که با هیپسترها و بوبوها شباهت دارند و برخاسته از طبقه مرفه و بالا دست جامعه اند.
با این همه،عده ای زیادی هستند که با طرز تفکر و روش هیپی ها موافق نیستند و آنها را اقلیت بیکاره و منفعل می دانند که سهمی در پیش رفت و ترقی کشور نمی گیرند؛ زیرا این گروه برعلاوه این که مالیه برای دولت نمی پردازند، گاه گهی از جانب دولت کوپان مواد غذایی نیز دریافت می کنند. اما، در همه حال این گروه از جمله ای کوچی های صلح جویی اند که در مخالفت با دنیای سرمایه داری، گسترش جنگ و غضب سرزمین های دیگران قرار دارند.
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
غلام اکبر نوابی