طرح اصطلاح «فارسیوان/پارسیوان» و گسترش آن!

۱۱ جوزا (خُرداد) ۱۳۹۹

(فارسیوانان/پارسیوانان متحد شوید)

طوری که می دانیم، حاکمیت افغانی در طول کمتر از صد سال گذشته تمام اقوام و قبایل مختلفی را که در اثر زور و فشار تاریخی مجبورا «افغانی/پشتو - زبان» شده بودند، در زیر چتر واحد «قومی/تباری» بنام «پشتون» تبلیغ کردند و امتیاز دادند (در حالیکه آنها خود را بنام «قبیله» خویش معرفی می کردند: چنانچه در ستون «قوم» تذکره امان الله در ۱۹۲۱ «محمدزایی» نوشته شده است، نه «افغان یا پشتون») و در جهت برتری خواهی قومی - زبانی از آن سوی استفاده کردند تا قوم «پشتون» را «اکثریت» نشان دهند و حاکمیت را حق دایمی پشتون ها قلمداد کنند (پروسه «اکثریت سازی» پشتون ها و «اقلیت سازی» غیرپشتون ها به اشکال مختلفی ادامه دارد)!

اکثریت مطلق افراد و اقوام مختلف کشور ما که به زبان پارسی بلدیت و آشنایی کامل دارند (صرفنظر از اینکه منشای قومی/تباری خود را تاجیک، هزاره، اوزبیک وغیره می دانند) جهت مقابله با برتری خواهی افغانی - پشتونی، رهایی از سلطه فاشیستی و حاکمیت تکقومی و همچنان به خاطر استقرار عدالت و دموکراسی در کشور (و ایجاد مناسبات دوستانه و حسن همجواری با همسایه ها) نیز به ایجاد و گسترش چنین اصطلاحی در بین خود ضرورت دارند؛

اما این مفهوم یا اصطلاح چندین صد سال پیش عملا وجود داشت و از استانبول تا کلکته کاربرد داشت: افراد و اقوام مختلفی که در این پهنای گسترده ای جغرافیایی با هم مواجه می شدند، خود را با اصطلاح زیبای «فارسیوان/پارسیوان» معرفی می کردند! از این طریق با هم دوست می شدند، مشکلات خود را حل می کردند و یا مناسبات عمومی (ادبی، علمی، سیاسی، بازرگانی، حرفوی وغیره) برقرار می کردند!

اصطلاح «فارسیوان/پارسیوان» هیچ گونه بار قومی‌، نژادی و برتری خواهانه نداشت و «حلقه وصل» تمام اقوام و قبایل مختلف بود! زیرا زبان فارسی برعلاوه اینکه به قوم خاصی تعلق نداشت و در دوره پیشا-اسلامی نقش زبان بین المللی در شاهراه بزرگ ابریشم از چین تا اروپا را داشت، در طول بیش از یک هزار سال گذشته به زبان دوم دنیای اسلام تبدیل شد و زبان دربارهای تمام سلاطین تاجیک، ترک، مغول، افغان وغیره از ترکیه تا آسیای مرکزی و هند بود.

این زبان افزود بر آن که زبان ادبیات، دانش، تجارت، سیاست و صنعت بود، گنجینه ای بزرگ و درخشان منابع علمی، تاریخی، سیاسی، فلسفی وغیره را به یادگار گذاشته است و دانشمندان بی نظیری را به جهانیان عرضه کرده است (که امروز اقوام و کشورهای جداگانه بر سر ارتباط آنها به قوم خود یا به کشور خود با هم جنگ و جدال دارند)! این زبان در درازنای بیش از دو سده میانه، حلقه وصل سه امپراتوری بزرگ دنیا یعنی عثمانیان ترکیه، صفویان ایران و مغولان هند بود. اروپاییان از طریق همین زبان با این امپراتوری ها در تماس و با «گنجینه» بزرگ فارسی آشنا شدند، شمار زیادی از آن را انتقال دادند و به گونه محفوظی نگهداری کردند و یا ترجمه نمودند (در حالیکه اگر در محل می ماندند، شاید نابود می شدند). اروپاییان همین مفهوم «فارسیوان/پارسیوان» را که بیش از دو سده پیش از بزرگان زبان و ادب ما در همین پهنا شنیده بودند، برای ما معرفی کردند که از استانبول تا کلکته مروج بوده و گسترش داشته است!

برنامه حاکمان فاشیست در پروسه اکثریت سازی قومی-زبانی خود این است تا تخم نفاق و تفرقه را در بین اقوام شریف ما گسترش دهند، مردم غیرپشتون را به دهها قوم و قبیله کوچک در سطح دره ها و شهرستان ها تقسیم کنند، زبان «پارسی» را بنام «دری» از پهنای فرهنگی و افتخارات جهانی آن جدا نموده و محو نمایند؛ در حالیکه «زبان مادری» بیش از ۷۰ فیصد اقوام کشور ما (تاجیک، هزاره، ایماق، بیات، قزلباش، عرب، سادات وغیره) پارسی است، بیش از ۹۰ فیصد مردم ما با آن آشنایی کامل دارند و این زبان در درازنای سده  ها «حلقه وصل» آنها (در پهلوی اسلام معتدل) بوده است.

لذا، زمان آن فرا رسیده که به عوض نشخوار انواع ایزم ها، مفاهیم وارداتی، «قومی - سازی همه چیز» و یا فرورفتن در لاک/پوش های قومی خود (که هیچ گونه بنیاد علمی ندارد)، در زیر چتر واحد «تاریخی/فرهنگی» بنام «فارسیوان/پارسیوان» متحد شویم، خود را با آن معرفی کنیم‌ و آن را گسترش دهیم (بدون اینکه منشای قومی منسوب یا ارثی خود را کنار بگذاریم و یا در جهت آن خدمت نکنیم)! زیرا اگر بخواهیم به کشور واحد، جامعه عادلانه و حقوق شهروندی برسیم و حلقه وصلی در بین اقوام و مردم کشور خود ایجاد کنیم، این «حلقه وصل» همچنان که از گذشته های دور تا کنون وجود داشته، (در کنار اسلام معتدل) فقط «زبان پارسی» است (اما این طرح به هیچوجه به معنای کنار گذاشتن «زبان مادری» سایر اقوام و یا عدم توجه به رشد و توسعه آنها نمی باشد)!

به امید اتحاد و همبستگی تمام پارسیوانان...

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.