تجليل از استقلال در اوج اسارت!
۲۸ اسد (مرداد) ۱۳۹۸
(٢٨ اسد، حلقۀ ديگرى از جعليات زنجيره یى تاريخ كشور ما)
حاكم اجير و وابسته ارگ، امروز از صد سالگى استرداد استقلال كشور تجليل بعمل مى آورد.
حقيقتاً استقلال موهبت سترگى است. اما در حالى از آن در كشور ما تجليل مى شود كه نه تنها دسته ى از جواسيس خارجى بر سرنوشت كشور حاكم اند، بلكه زمام امور مملكت و مردمش نيز در پنجه و قبضه سفراى امريكا و انگليس است. سياست خارجى ما را امريكا تعين مى كند. امنيت مارا سربازان خارجى گرفته. چرخه اقتصاد ما با جيره كشور هاى غربى در حركت است و تهاجم لجام گسيخته فرهنگى بيگانه، منظومه اجتماعى ما را دسخوش دگرگونى نموده.
در حاليكه خليلزاد بعنوان وايسراى امريكا، مصروف بده، بستان پنهانى با تروريستان طالب است و احدى از نخبه گان سياسى كشور نميدانند كه فرآيند اين زد و بندها چه خواهد شد و سرنوشت كشور چگونه رقم زده خواهد خورد. آيا تحليل از استقلال، مضحكه و مسخره نمودن خود نيست؟
پرسش اساسى اينست كه در ٢٨ اسد چه اتفاقى مهمى بوقوع پيوسته كه از آن تجليل بايد نمود؟
- در زمان خود امير امان الله خان، "امان افغان" نشریه رسمی دولت، روز نهم حوت را "جشن استقلال" شاه میدانست.
- نادر غدار در ۱۴ اسد ۱۳۱۲ فرمان داد که جشن استقلال از ۲۰ اسد آغاز شود و تا ۲۸ این ماه ادامه یابد.
- محمد ظاهر، از ۱۳۱۸ جشن استقلال را به ۶ جوزا تغییر داد. چهار سال بعد، زمان جشن بار دیگر به دليل هواى نا مناسب ماه جوزا، به شش روز اول ماه سنبله منتقل شد.
- در زمان ریاست جمهوری محمد داوود جشن استقلال بار دیگر به ششم جوزا بازگشت.
- در زمان حکومت حزب دموکراتیک خلق این جشن در ۲۸ اسد تثبیت شد، كه تا امروز ادامه دارد.
گذشته از دولتمردان، مؤرخان افغانستان نيز بر روز و حتى سال واحدى براى جشن استقلال كشور اتفاق نظر ندارند. غلام محمد غبار بر ۹ حوت ۱۲۹۷ و محمدصدیق فرهنگ بر ۲۴ حمل ۱۲۹۸ تاکید دارند. پیش از این عبدالحمید مبارز از بقاياى مشروطه خواهان، خواستار به رسمیت شناخته شدن ۲۴ حمل به عنوان روز استقلال کشور شده بود.
افزون بر آن، در حاليكه هم قبل و هم بعد از اين تاريخ، افغانستان به دفعات شاهد، تجاوزات خارجى و حصول استقلال خويش بوده است. پس چرا فقط از اين روز تجليل شود. اگر قرار باشد از روز استقلال واقعى تجليل شود. جا دارد از شكست ذلتبار ارتش سرخ كه نه تنها از ابعاد مختلف نسبت به هجوم انگليس گسترده تر بود بلكه ثمره ى رشادت و مجاهدت كل كشور محسوب ميشود، بايد تجليل و بزرگداشت نمود.
امروز نيز در ۲۸ اسد، در حالی از صدمين سالروز استرداد استقلال کشور از تسلط بريتانياى كبير تجلیل بعمل مى آيد. که نه تنها شاهد حضور نیروهای نظامی خارجى در كشور خود هستيم بلكه روز تا روز در تمام عرصه هاى حيات اجتماعى وابسته تر شده ایم. و نگران خروج شان نيز هستم.
١٠٠ سال قبل ٬پدران غيور ما با نثار خون و قربانى جانهاى عزيز شان استقلال كشور را حاصل نمودند. و ما بعد از ١٠٠ سال ، قواى خارجى را دواطلبانه به خاك خويش دعوت نموديم و در هراسيم كه مبادا روزى به ما پشت كنند و كشور ما را تخليه نمايند. ١٠٠ سال قبل، عدم حضور قواى خارجی، نه تنها آزادى و استقلال تلقى مى شد بلكه ارزشهاى بودند كه اجداد ما بخاطر آن جانهای شیرین شانرا فداء نمودند. اما ١٠٠ سال بعد یعنی امروز٬ حضور نیروهای خارجی ضرورت و ارزش پنداشته میشود.
سوال اصلى اینست که آیا در این مدت، ما فاقد ارزش شده ایم و يا گذشت زمان، ارزش ها راعوض نموده است؟
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
عارف منصوری