چرا طالبان با دولت افغانستان و رئیس جمهور غنی حاضر به مذاکره نیستند؟

۱۱ دلو (بهمن) ۱۳۹۷

ملا عبدالسلام ضعیف سفیر پیشین طالبان که در کابل به سر می برد سه روز قبل در مصاحبه ای به صراحت گفت که طالبان حاضر نیستند با دولت افغانستان مذاکره کنند. اظهارات زلمی خلیل زاد دیروز در مورد دلیل امتناع طالبان از مذاکره با دولت و اشرف غنی به عنوان رئیس جمهور این نکته را روشن ساخت که طالبان علی رغم پافشاری دولت و امیدواری های که وجود داشت، حاضر به مذاکره نیستند. خلیل زاد از قول آن ها و در واقع موضع و دلیل طالبان را بیان داشت که این مذاکره در واقع به این دولت، مشروعیت می دهد و جنگ طالبان را نامشروع ثابت می کند. و از سوی دیگر در آستانۀ انتخابات ریاست جمهوری،  مذاکره با اشرف غنی که کاندید ریاست جمهوری است یک امتیاز برای او شمرده می شود که طالبان این امتیاز را نمی خواهند به غنی بدهند.

گفته می شود که طالبان به جای مذاکره با حکومت و نمایندۀ رئیس جمهورغنی یک لیست 9 نفری را ارائه کرده اند که با آن ها حاضر به مذاکره هستند. این نام ها بیشتر متشکل از رهبران و فرماندهان جبهۀ مخالف ضد طالبان می شود که پاکستانی ها آن را ائتلاف شمال می گفتند.

برخی آگاهان به این باور اند که طالبان از منظر قومی، کرزی و  غنی و سایر وزیران و صاحب کرسی های دولتی هم تبار آن ها را به عنوان نمایندگان جامعۀ پشتون نمی پذیرند. وقتی آن ها با وزیران شان نمی توانند به زاد گاه خود بروند و نمی توانند بر ولایت وولسوالی خود نفوذ و سلطه داشته باشند، و وقتی بیشترین نیروهای حکومت آن ها را در ولایات شان در دفاع از این حکومت، بدخشی، پروانی، پنجشیری، بغلانی و تخاری و .... تشکیل بدهد، طالبان چگونه با آن ها برای جنگ و صلح مذاکره کنند؟

شاید این تلقی و این موضع از سوی طالبان در ظاهر موجه و معقول به نظر برسد. اما واقعیت این است که طالبان حتی به این گفته های خود باور ندارند. طالبان در میان تمام گروه های جهادی، تنظیمی، سیاسی و نظامی افغانستان یکی از عهد شکن ترین و غیر قابل اطمینان ترین گروه است. طالبان در این 24 سال نشان دادند که به هیچ عهد و پیمانی پابندی ندارند و هیچ صداقتی در برابر آنچه که می گویند، ندارند. به بد عهدی و پیمان شکنی و عدم پابندی آن ها در این سال ها نگاه کنید:

با ملانقیب قوماندان قول اردوی قندهار، با حزب وحدت در غزنی، با عبدالعلی مزاری در چهار آسیاب کابل، با مولوی خالص که به او وعدۀ رهبری حکومت موقت را دادند، با صبغت الله مجددی در قندهار که آی اِس آی او را فرستاد تا طالبان را با دوستم متحد سازد، با جنرال ملک پس از توافق فاریاب که به مزار دست یافتند، با هیئات مذاکره کننده دولت اسلامی بریاست قانونی در عشق آباد که یک روز بعد تمام توافقات را رد کردند، با استاد ربانی که جگونه او را با فریب و خدعه به شهادت رساندند و.....

در روزهای اخیر یک روزنامه نگار آلمانی با گروه ملارسول شاخۀ جدا از شورای کویته طالبان در غرب افغانستان مصاحبه ای انجام داد. ملا رسول نکتۀ بسیار مهمی را به خبرنگار در مورد صلح می گوید که در واقع استراتیژی اصلی طالبان در این مورد است. ملا رسول گفت: این ناتو و امریکا است که برای جهاد(جنگ) ما مانع خلق می کند و مانع مذاکره واقعی بر سر صلح می شوند. این ها بروند تا طالبان بدون مانع بر سراسر افغانستان نفوذ کنند و آنگاه مذاکرۀ واقعی صلح آغاز می شود.

پافشاری طالبان برای رفتن قوای امریکایی به همین نکته ای است که ملارسول آخند اشاره می کند. وقتی قوای خارجی برود،  طالبان مطمئن هستند که بر افغانستان مسلط می شوند و حکومت را در کابل به دست می گیرند. آنگاه افغانستان برای آن ها یک غنیمت جنگی و جهادی تلقی می شود که هر چه دل شان خواست با این غنیمت انجام می دهند.

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.