میزان نیازمندی به تداوم حضور نیروهای خارجی در افغانستان
٢ جدی (دی) ١٣٨٩
دقیق همین تابستان گذشته بود که یک هموطن جوان سرباز از من خواهش کرد تا اگر باشد کسی را بشناسم در یکی از موسسات غیر دولتی برایش کار بجویم .
وقتی از عاید ماهوارش پرسیدم ، از دریافت چیزی حدود هشتاد الی نود دالر در ماه برایم تعریف کرد. نسخهء پاره ویادداشت های صحی عضو فامیلش را از جیب بیرون کرد ( ارزش معاینات و تداوی حدود چهار ماه عاید ماهوارش) .
همینکه لب باز کرده از مشکلات اجاره خانه و نان و لباس فرزندانش تعریف میکرد ، یادم از سرو صدا ها و های وهوی کشور های آمد که این روز ها ازتلفات و هزینه های گزاف نیروهایشان در افغانستان به فریاد رسیده اند.
همین سوژه را بهانه گرفته خواستم نظرم را با شما عزیزان شریک سازم.
قابل ذکر است که من بیشتر جنبه های منابع بشری موضوع را به بحث گرفته ام.
از انجایکه بر همگان هویداست بعد از تحولات یازدهم سپتمبر و با روی کار آمدن حکومت موقت در افغانستان کوشش و تلاش نیروهای کشورهای خارجی در راه تامین نظم و امنیت در اکثر نقاط کشور بی اندازه مفید و موثر بوده است.
در سالیان نخست البته با نبود سیستم و نظام معیاری در بخش بخش ساختارهای دولتی و نظام بویژه ارگان های امنیتی ، نقش نیروهای امنیتی خارجی در راه تامین نظم و امنیت هر بییشتر محسوس میشد.
نیروهای یادشده در تامین امنیت شهر ها، روستاها، شاهراه ها ، میدان های هوایی و سایر اماکن عمومی به شکل از اشکال سهم داشتند که البته نقش برازنده این نیروها را در آن زمان هیج افغان با احساس نادیده نخواهد گرفت.
تعلیم و تربیه نیروهای امنیتی افغان که تا حالا ادامه دارد بخش دیگری از کارکرد های این نیروها است.
فعالیت تیم های بازسازی ولایتی (پی ار تی) این نیروها در ولایات مختلف کشور نیز از جمله کار های برازنده و جدی به شمار میرود.
و اما بحث فعلی :
آنچه موضوع داغ روز را در مجامع بین المللی این روزها تشکیل میدهد , بحث ادامه حضور نیرو های این کشور ها در افغانستان است ، که البته هر کشور با در نظرداشت منافع سیاسی و نظامی خود ارقام ، آمار و زمان مشخصی و گاهی هم ضدو نقیضی از ادامه حضور نیرو هایشان ارا‌ئه میکنند .
این درحالیست که این موضوع گاه ناگاه توسط دولتمرادن افغانستان نیز تائيد و یا هم رد میگردد البته با پیش شرط ها و پیشکش بعضی موضوعات مانند تعلیم و تجهیز نیروهای افغان و...
آنچه بنده ( بحیث شخصی که دربخش مدریت ومنابع بشری تجربه دارم ) فکر میکنم، یکی از راه های بیرون رفت ازین مشکل (چه برای کشور هایکه در افغانستان نیرو دارند و چه برای دولت افغانستان) توجه جدی به وضع معیشت ، حقوق و امتیازات نیروهای امنیتی افغان است .
بگونه مثال امروز کشور های خارجی در راس آن امریکا ارقام درشتی از تعداد عساکر شان در افغانستان ارئه میکنند. وقتی ما مصرف هر یک از عساکر خارجی را که شامل (معاش ماهوار، بیمه، مالیه، مصارف سفر رفت و برگشت متعدد، هزینه تداوی درهنگام خدمت، سفریه، مصارف تجهیزات مخابراتی و تکنولوژی پیشرفته، خوراک و پوشاک با ستندرد غرب ، مصارف ترجمان و بلاخره مصارف امنیت خود این نیروها در افغانستان) میشود را محاسبه بکنیم، در میابیم که اصل مشکل در کجا نهفته است.
این در حالیست که اگر توجه اندکی به حقوق و امتیازات ابتدایی و حیاتی نیروه های افغان که بتواند جوابگوی نیازنمندی های ابتدایی خود وخانواده شان باشد صورت بگیرد، این نیرها در اکثر موارد جای نیروهای خارجی را پُر خواهند کرد. که البته با در نظر داشت آشنایی نیروهای افغان از اراضی، اقلیم، زبان، رسوم و عنعنات مردم در بعضی موارد میشد گفت به مراتب موثرتر وکاراتر خواهند بود.
از طرف دیگر، با برآورده شدن نیازمندی های نیروهای افغان، دیگر کسی به فکر ترک وظیفه، رو آوردن به فساد ، اخذ رشوه و خیانت به منافع ملی کشور نخواهند شد. و آنگاه به اطمینان میتوان گفت که نیاز به تداوام حضور همهء نیرو های خارجی حتی تا سال ۲۰۱۴ نیز نخواهد بود.
در پایان به نظرمن افغانستان به حضور تعداد محدود نیروهای خارجی تا به پا ایستادن و خود کفایی مسلکی و رزمی نیروهای امنیتی کشور تا سال ها ضرورت خواهد داشت که البته این نیازمندی صرف محدود به بخش های تعلیم نیروها افغان، بازسازی و همکاری در تامین امنیت مناطق استراتیژیک خواهد بود.
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
دکتور شهیر نثاری