کنفرانس دوم کابل یا بازی سیاسی یک حکومت ناکام

۱۶ حوت (اسفند) ۱۳۹۶

به نام خداوند جان و خرد

کنفرانس دوم کابل یا بازی سیاسی یک حکومت ناکام

صلح و توافق  سیاسی ای که بتواند یک کشور را از بحران سیاسی و تضاد اجتماعی برهاند و صفحۀ جدیدی از امید و آشتی به ارمغان بیاورد، امریست نیکو و برای یک دولت ملی، رسالت سیاسی و اخلاقی به شمار می‎رود. اما حکومت به اصطلاح "وحدت ملی" که از درون دچار تضاد و ناهمگونی فکری و ساختاری است، فاقد سازوکار مشروع و اراده لازم برای انجام چنین رسالتی است.

این حکومت دو سویه، که یک طرف آن بر هژمونی و سیادت قومی و حفظ ثروت و قدرت زیر چتر یک قوم می‎اندیشد، و طرف دیگرش به خاطر بقا و حفظ ثروت نامشروع خویش حاضر به سازش و معاملۀ سیاسی به هر قیمتی است، می‎خواهد با ترفند سیاسی و با برجسته‎سازی صلح، از خود چهرۀ معصوم و ملی ارایه دهد.

  در واقع هر دوطرف در کنار اختلافات فراوان، یک وجۀ مشترک دارند که این دو جناح رقیب را متحد و همسو کرده است و آن وجه مشترک تداوم وضع موجود است، چون دو طرف معادلۀ قدرت، تنها به یک چیز می‎اندیشند وآن تقسیم نامشروع قدرت و ثروت ملی و امکانات بادآوردۀ کشورهایی است که نیت اولیۀ آن‎ها کمک به مردم افغانستان است. اما حاکمان این حکومت توافقی، توزیع و سوء استفاده از امکانات جهانی را که حق مردم است، در انحصار گرفته اند و برای بقا و دوام خود و گروه‎های وفادارشان، از چنین فرصت‎های تاریخی حداعظم استفاده را می‎برند.

کنفرانس دوم کابل در واقع از ضمایم پروسۀ سیاسی به اصطلاح "صلح" است. اما صلح نه به خاطر بازگشت آرامش و ثبات سیاسی، بلکه به خاطر تداوم هژمونی قومی/ سیاسی‎ای که هدف اصلی آن تداوم وضع رقت بار مردم و سوء استفاده از امکاناتی است که باید برای رفع فقر و سایر مصایب ملی به کار گرفته شوند.  اگرچه تضاد و چند دستگی از ابتدا تا انتهای این کنفرانس مشهود بود، اما مسألۀ مهم و قابل تأمل، نیت مجریان اصلی این کنفرانس است که می‎خواهند با استفاده از شعار صلح با طالبان، موقعیت حلقۀ‎ افزون خواه حاکم را بیشتر از پیش در این ساختار نامتجانس سیاسی بهبود بخشند.

کشور ما از "بن" به بعد، کنفرانس‎های زیادی را چه در مقیاس کشوری و چه در سطح جهانی، پشت سر گذاشته است، اما این کنفرانس‎ها نتیجۀ ملموسی درپی نداشته اند. دلیل آن نبود یک طرح و نگاه کلان ملی است که منتج به آشتی و صلح واقعی و به وجود آمدن یک حکومت مشروع و با قاعده وسیع گردد.

در کشوری مثل افغانستان تنها پذیرش تکثر قومی و فرهنگی است که می تواند بقای این جغرافیای سیاسی را تضمین کند، نه تعریف سودجویانه و ابزاری‎ای که حاکمان کنونی از این تکثر و تنوع قومی و فرهنگی ارایه می‎دهند، زیرا در برداشت به اصطلاح رهبران حاکم گذشته و حال افغانستان، مراد از وحدت ملی، وحدت میکانیکی اقوام افغانستان بوده که فاقد محتوا و پیامد دموکراتیک برای سرنوشت مردم است، وحدتی که هدف آن همبستگی طبیعی و سعادت مردم نباشد شعاری بیش نیست.

حزب آزادگان افغانستان، تنها با صلحی موافقت دارد و آن را مفید می‎داند که ارمغان‎ آن عدالت، دموکراسی و همبستگی واقعی مردم افغانستان باشد. چون بدون تطبیق عدالت، هر صلحی نه تنها مفید نیست بلکه به معنای توافق برسر تقسیم امکانات ملی در بین گروه‎های حاکم و تبرئه‎ فساد پیشه‎گان و چپاولگران دارایی‎های ملی است.

ما به صلحی نیاز و توافق داریم که بتواند زمینۀ وفاق ملی و وحدت راستین تمامی اقوام و ملیت‎های این سرزمین را فراهم کند. حزب آزادگان اصل گفتگو و مذاکره را مشروع می‎داند، اما تحمیل حاکمیت ارعابی و تداوم فساد گروه‎های حاکم و انحصارگرا را به هیچ وجه مجاز ندانسته، در مقابل هر سیاستی که خواست واقعی تمام شهروندان کشور را برنتابد، اعتراض می‎کند و حق هر گونه واکنش و مبارزۀ سیاسی را برای آگاهی اذهان مردم از چنین روندهای ناقصی برای خود محفوظ می‎داند. بنابراین از تمامی احزاب سیاسی معتقد به دموکراسی و عدالت خواهی، روشن‎فکران و گروه‎های سیاسی می‎خواهد، تا در یک بستر سیاسی ملی بسیج و همراه گردند تا اساس یک حکومت ملی و مدنی در نتیجۀ این مبارزات و پخش و نشر آگاهی در میان مردم افغانستان فراهم گردد.

بیا تا جهان را به بد نسپریم

هیأت اجراییه حزب آزادگان افغانستان

۱۲/حوت/۱۳۹۶

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.