آیا دختران و پسران در ایام نامزدی محرم همدیگر هستند؟

۱ حوت (اسفند) ۱۳۹۳

یک خواهر گرامی در فیسبوک پیغام گذاشته بودند و یک بردار محترم از آلمان تیلفون کرده بودند که   دختر شان نامزد می‌شود و خانوادۀ داماد پیشنهاد کرده‌اند که باید نکاح صورت گیرد تا با همدیگر محرم شوند و بتوانند آزادانه گشت و گزار کنند. آیا ما دختر خود را در نامزدی نکاح کنیم؟

 جواب این سؤال را قرآن مجید به ما داده است که در  نامزدی نکاح نیست و اما قبل ازینکه ما آیه را نقل قول کنیم باید دو سه مطلب عمده را در مسایل  روابط زنان و مردان و یا دختران و پسران بدانیم

انسان یک موجود آزاد آفریده شده است. پس دین بالای او نه میتواند تحمیل شود و اما دین برای انسان اول توسط خانواده و دوم توسط نظام کشور تدریس می‌شود و باز می‌گویم تحمیل نمیشود. ازین جاست که حضرت محمد (ص) فرموده است که کودکان را از سن هفت سالگی به عبادت خداوند باید به پا ایستاد کرد.

 از نگاه علوم انسانی و مطالعات که روی مغز انسان صورت گرفته است در سنین کودکی بسیار آسان است که کودک مسایل را بیاموزد و هرگز فراموش نکند. طور مثال شما به بسیار  آسانی میتوانید که کودک را درین سن به حفظ قرآن تشویق کنید و او این قوۀ مغزی را دارد که سی سپاره را حفظ کند و یا به او اصول ریاضی را بیاموزانید و یا  از کودکی او را تعلیم نواختن یک آلۀ موسیقی را کنید. بعد از سن سیزده و چهارده است که آموختن آهسته اهسته مشکل میشود. دانشمندان اسلام  که در  مسایل مدنی کار میکنند ، سن ازدواج را 16 گفته‌اند آن هم در صورتی که خانواده قادر باشد تا نفقۀ عروس را بپردازد زیرا یک جوان در زندگانی امروز  بسیار مشکل است که درین سن نفقه آورنده باشد. از سن هفت الی شانزده ، کودک نُه سال وقت دارد که اصول دین را بیاموزد که درین آموزش و پرورش دو جوره دانش نهفته است که باید به شکل اساسی تدریس شود. جورۀ اول حق از باطل است و جورۀ دوم تفکیک حلال از حرام. یعنی که چه حق است و چه باطل است و چه حلال است و چه حرام. وقتی که جوانان به سن نامزدی می‌رسند باید آموخته باشند که در دوران نامزدی چون نکاح صورت نگرفته است همبستر شدن حرام است. حرام یعنی منع است و دوم باید درین نُه سال آموخته باشند که وقتی به سن قانونی می‌رسند نزد قانون کشور و در مقابل خداوند مسئول هستند. یعنی بعد از سن قانونی اگر مرتکب گناه می‌شوند نزد قانون یک کشور و نزد خداوند مورد بازخواست قرار میگیرند. به عبارت دیگر وقتی که جوانان در اجتماع داخل می‌شوند باید مکلفیت های خود را آموخته باشند. و بعد از سن قانونی خانواده  حق دارد که امر به معروف در چارچوب اسلام کند و اما دیگر حق مداخله در زندگی او را ندارد. طور مثال بعد ار سن قانونی یک مادر نه میتواند که به دخترش بگوید که چه باید بکند و چه باید نکند و اما حق دارد با وعظ حسنه برایش مسایل دین را محترمانه گوشزد کند نه اینکه تحمیل کند. زیرا او به سن قانونی رسیده است و حالا باید همه موضوعات را دانسته باشد.

دوران نامزدی برای جوانان دوران شناخت از همدیگر است دوران زناشوئی نیست. مرد نفقه نه میدهد ، نکاح صورت نه گرفته است که همبستر شوند، دختر مهر نه میگیرد و مهری در کار نیست. اسلام نظر به آیۀ 235 و 236 سورۀ بقره به جوانان اجازه داده است که نامزد شوند و بدون اینکه نکاح کنند.  در آیۀ 235 میخوانیم که «و نیز  در خواستگاری  از زنان (مقصد از زنان مجرد است)آنچه  به کنایه بر زبان آورید یا در دل نگه دارید، گناهی بر شما نیست؛ خداوند میداند که به زودی از آنان یاد خواهید کرد، ولی در نهان به آنان وعده ندهید،مگر آنکه سخنِ سنجیده بگویید، و آهنگ عقد نکنید تا عده به سرآمدش برسد» و در آیۀ 236 میخوانیم که «بر شما گناهی نیست که زنانی را که با آنان نزدیکی نکرده و مهر نیز تعیین نکرده‌اید ، طلاق دهید ولی آنان را به عطیۀ بهره مند سازید، عطیه ای که به وجه پسندیده ، بر عهده توانگر به اندازۀ توانش و بر تنگدست نیز به اندازۀ توانش نهاده شده است».  این دو آیۀ مبارک نامزدی را برای جوانان مشخص میسازد که نامزدی حکم قرآن است و قسمیکه میخوانیم واضح آمده است که «در نهان به آنان وعده ندهید و آهنگ نکاح نکنید و  در آیۀ بعدی می‌گوید تا که مهر تعیین نکرده‌اید میتوانید از هم جدا شوند و اما نزدیکی یعنی همبستر شده نه می‌توانند

مرجع قانون در اسلام قرآن مجید، حدیث و سنت رسول الله (ص) می باشد. قرآن به وضاحت نامزدی را اجازه داده است تا دختران و پسران یک دوران شناخت با هم داشته باشند قبل ازینکه تعهد به نکاح کنند. هیچ حدیث درین مورد وجود ندارد که در ایام نامزدی جوانان باید نکاح شوند تا محرم شوند. وقتی که خانواده های عروس و داماد رسما اعلام میکنند که دختر و پسر شان نامزد می‌شوند آن‌ها اجازه دارند که در انظار عمومی گشت و گزار کنند بدون اینکه نکاح کرده باشند. آن‌ها اجازه دارند که با هم تنها باشند زیرا درین سن قانونی خود شان مکلفیت های شانرا در مقابل قانون میدانند. و اگر ما شک می‌کنیم ؛ اگر بیرون از خانواده هستیم در گناه می‌شویم زیرا قرآن حکم میکند که به ظن و گمان زندگی مکنید. و اگر در داخل خانواده هستیم و اجازه نه میدهیم که دختر ما و پسر ما گشت و گزار کنند اول اینکه به تربیه که کردیم اعتماد نداریم و دوم اینکه حقوق آنانرا پایمال می‌کنیم زیر ا چیزی که قرآن اجازه داده است ما ضد آن رویه می کنیم. بالاخره به اخلاق اولاد خود شک داریم که این هم نارسائی های خود ما را نشان میدهد. بعضی از دانشمندان مانند عبدالحمید کشک مردم را در دوراهی قرار داده اند. از یک طرف نامزدی را چون حکم قرآن مجید است جائز دانسته اند و از جانب دیگر گفته‌اند که دختر و پسر محرم نیستند تا اینکه نکاح نکنند. این شخص مرتکب یک اشتباه فقهی شده  است. قسمیکه گفتیم وقتی که خانواده‌ها  اعلام کردند که دختر شان با فلان شخص نامزد شده است ، کلمه «نامزدی» ایشان را به هم محرم می‌سازد که گشت و گزار کنند و اما همبستری را اجازه ندارند. اگر اعلام کنند که «نکاح» دختر شان است این معنی را دارد که اعلام زناشوهری دختر شان را میکنند. اگر دختر و پسر در دوران نامزدی مرتکب گناه می‌شوند خود شان مسئول هستند و تا وقتی که دختر  در دوران نامزدی حامله نشده است مردم ثبوتی برای همبستر شدن شان ندارند. اگر دختر حامله می‌شود ، این رسوائی است که خود چون به سن قانونی رسیده‌اند متقبل می‌شوند و خود جوابگوی در مقابل مردم و خانواده و خداوند هستند. اسلام دین مسئولیت است. دین اخلاق است. دین کرامت انسانی است. دین زور ، تحمیل و ظن و  پایمال کردن حقوق مردم نیست

جوانان که به سن قانونی می‌رسند حق دارند نامزد شوند. خود شان حق دارند نامزدی را فسخ کنند و یا حق دارند به خانواده های خود ابلاغ کنند که آرزو دارند نکاح کنند.  دوره نامزدی دورۀ شناخت است و دورۀ تصمیم گیری برای نکاح است نه دوره نکاح و همبستر شدن. آنانیکه دختر خود را  در دوران نامزدی نکاخ میکنند خلاف قرآن رویه کرده‌اند و این گناه بزرگ است. دختر و پسر از نفس واحد خلق شده است و هردو مسئول در مقابل خداوند هستند و هر دو نفس دارند.  و اما چالش شان در دوران نامزدی این است که چطور میتوانند نفس خود را زیر اداره خود داشته باشند نه اینکه ما به نفس شان شک کنیم و فوراً ایشان را نکاح کنیم. کار ما شک کردن نیست .کار ما تدریس درست و فهماندن حقوق شان است زیرا اسلام دین حقوق است و یک دین مدنی است. یک موضوع آخر و آن اینکه تحفه در اسلام برای نامزد درست است و اما تحفه مهر نیست که دو باره مطالبه شود. پس بهتر است که جوانان از تحفه های گرانقیمت خود داری کنند که نشود نکاح شان صورت نگیرد و  فکر کنند که چون نکاح نشد پس تحفه ها مسترد شود. نخیر تحفه مهر نیست و دوباره مطالبه نه میشود.

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.