سیمرغهای چپلک پوش البرز

۱۸ جوزا (خُرداد) ۱۳۹٣

پس از سالیانی از کابل به زادگاهم بلخ بر گشتم .کاری و رسمیاتی در حد آموزگار دورۀ ماستری در دانشگاه بلخ .گردشهای گهگاهی درچارباغ سخی وکوچه و بازارهای پیرامونش که از دیرگاه در آرزویش بودم . مزار دیگر آن مزار پانزده بیست سال پیش نیست . از رو ساخت و زیر ساخت دگرگون شده است . به کار گیری ثروتهای افسانه یی ، روساختها و زیر ساختهای این شهر را رنگ وروی تازه بخشیده است . انسان تازه آمده وقتی گذشتۀ این شهر را با  امروزش برابرهم مینهد ؛ به خودش میبالد و گرمای امیدی در دلش زنده میگردد . قشر نوخاسته یی را میبیند که اینجا و آنجا با سرمایه اش ، روا یا ناروا بازاری برپا داشته و درتلاش بهبود کارش  است .

اقلیم شهر هم دگرگون شده است . سرسبزی شهر  و چهار گوشۀ آن و برپایی باغهای نوآیین در بابه قمبر ، شیر آباد ، شهرک بلخ و جاهای دیگر ، در این دگرگونی ،سازنده بوده است . یادم میاِید در همین شهر در تابستانها هوا به آن پیمانه داغ میشد که پاروی انبار شده در کوچۀ ما ، در میگرفت وکوچه گیها بر روی آن آب میزدند . (به جای حویلی ما که آنرا به کمال نبی زاده فروخته بودیم ، اکنون یک ساختمان دو طبقه یی ساخته شده است ) . دستگاههای آب معدنی ، دستگاههای لبنیات تازه، حمامهای سونا، فروشگاههای با همترازی با فروشگاههای جهانی ، اینجا و آنجا پاگرفته اند که کم و بیش نیازمندیهای شهروندان را بر آورده میسازند . وضع اقتصاد جامعه هم کمی بهتر شده است .البته این گونه دگرگونیها ویژۀ بلخ نیست در دیگر استانها نیز چنین دستاوردها دیده میشود . یگانه دگرگونی امید بخش در بلخ وضع فرهنگی آنست  .  ایجاد باغهای مردمی، بازسازی جاهای تاریخی – فرهنگی ، ساختن دیوار فرهنگی  و...

در پشت اتاقی که زنده گی میکنم میدان کوچکی هست که گاهی مرا به سوی خودش  میکشاند .آنجا میروم وکودکانی را میبینم که روزانه در آنجا گرد هم میآیند وتوپ بازی میکنند .امروزشور وحال آنها مرا به سوی آنان کشاند .  لحظاتی به بازی شان چشم دوختم . یکی از آنها که کوچکتر از همه بود چشم کانج داشت (به گفته عربها ،احول ) و دروازه بان گروه خودش . هی میخندید و با مهارت از دروازه پاسداری میکرد و به صدای بلند میگفت . ما رآل مادرید هستیم . ما رآل مادرید هستیم ! ودیگران را مسخره میکرد .همه گی پنج نفر بودند دونفر مخالف آنسویی ، دروازه بان نداشتند .اینان همه با چپلک در پا میرزمیدند . میدویدند و گاهی هم به شدت به زمین میافتادند . توپ شان هم یک توپ کفیده بود که درمیانش مقداری تکه وپارچه را تپانده بودند و وقتی شوت میکردند چندان حرکتی نمیکرد .مثلن وقتی یکی از آنها دوبار شوت کرد به جای آن که توپ داخل دروازه شود در نزدیک دروازه از حرکت بازماند و کودک حمله کننده توان آن را نداشت که آن را با قوت بیشتر داخل دروازه براند . دلم سوخت . به دروازه بان گفتم : بچه جان ! با چپلک فتبال نمیشه چرا کرمچ نمی پوشین . مثلی که نخواست کم بیاید گفت : کرمچ داریم از خانه نیاوردیم . گفتم اگر فردا کرمچهای خود تانرا بپوشید و بیایید . من وعده میکنم که یک توپ نو برایتان بخرم . بازی را پایان دادند .آمدند و همه پیشرویم ایستادند . وقتی دانستند که چنین وعده یی برایشان داده ام هر کدام با خوشحالی میپرسیدند که توپ را کی میخرم . گفتم : امروز دیگر !

به اتاقم برگشتم . جیلکم را به  شانه انداختم و از اتاق بر آمدم . میخواستم از آنان جدا جدا نمره پاهای شان را بپرسم تا چند جفت کرمچ  شاید لیلامی برایشان بخرم که خود هنوز تنخواه نگرفته بودم و توان خرید کرمچهای نو را نداشتم . میدانستم کودکان فتبالیست کرمچ ندارند. وقتی از اتاق بیرون شدم دیدم  همه رفته اند . یکه راست به شهر رفتم و از بازار یک توپ فتبال خریدم .

وقتی به اتاقم برگشتم ،از پشت شیشه دیدم که به جای آنان ، بچه های قد ونیم قد به فتبال  مشغول هستند . توپ را گوشۀ اتاق نهادم . گفتم فردا میدهمشان .فردا بامدادان پچ پچ کودکان در بیرون از خواب بیدارم کرد که در پشت اتاقم آمده بودند . دیدم همه آمادۀ رفتن به مکتب هستند . به پاهاشان که دیدم همه چپلک به پا داشتند .پرسیدند خریدی ؟ گفتم هان .با خوشحالی گفتند : کو ؟ گفتم .صبر کنین . رفتم و توپ را آوردم .هرکدام میگفت .مره بته .مره بته . یکی که از دیگران بزرگتر بود ،گفت : مه کفتان میشم به مه بته . دیدم دیگران چیزی نمیگویند . یعنی  اورا به کفتانی پذیرفته اند .گفتم : خوب است .توپ نزد تو باشد .دیگر که برای فتبال آمدین  توپ را برایتان میدهم .حاله نی . وقتی از نمره پاهاشان پرسیدم هیچکدام از آنان نمرۀ پاهاشان را نمیدانستند . همه رفتند و من تنها ماندم .  به این سیمرغهای کوچک چپلک پوش البرز می اندیشیدم . به رآل مادرید های آینده .₍₁₎

***

شام شده بود . شامهای بلخ هوای سنگین و ساکتی دارند . اندوهی در دلم چنگ زد . بازهم غربتی دیگر ! به یاد ناصر خسرو افتادم و آن بیان اندوهبارش: عیال  نه زن و فرزند نه ، معونت نه !

--------------------------------

(1)   .دوستی در کابل برایم گفته بود . نام تیم ملی پوشان فتبال بلخ یعنی «سیمرغهای البرز»  از کتاب «سیمرغهای بی آشیانۀ البرز» برگرفته شده است .

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.