رفتار سیاسی با فقر و فرهنگ خطرناک است

٦ دلو (بهمن) ۱۳۹۲

پس از شکست طالبان، برگه ی دیگری از تاریخ کشور گشوده شد. مردم "افغانستان" که از دو قرن و اندی در خاموشی و تاریکی کامل به سر می بردند، به یک باره گی جهان را در آیینه ی دموکراسی دیدند. گشوده شدن دریجه جهانی بر روی باشنده گان کشور و آشنایی آنها به پیشرفت های بشری، شگفتی آور بود. چون: نسل موجود در کشور، حدود سه دهه وحشی گری های بی حد و مرزی را سپری کرده بودند. ویژه در زمان حکمرانی رژیم طالبان.

و اما بعد از شکست طالبان و آمدن نیروهای بین المللی در کشور، طرف دیگر سکه درکار افتید. کمک های فراوان که از سوی جامعه یی جهانی به ویژه "ایالات متحد امریکا" بر کشور سرازیر شد. در خدمت کسانی قرار گرفت که یا از هوتل داری و کارهای از این دست از غرب آمده بودند، یا که سالها با پای برهنه در جبه های جنگ بیابان نشنین و کوه گرد بودند. آنها که نه تنها سیاست نمی دانستند بلکه راه کاری برای برون رفت کشور از افت تاریخی نیز نداشتند. از همین رو درگیر مسایلی شدند که با گذشت هر روز به خراب شدن اوضاع عمومی کارا افتاد.

بازی سیاسی با فقر، فرهنگ، زبان، و قومیت یکی از خطر ناک ترین بازی های بود که از سوی افراد که مسوولیت نظام را به عهد داشتند بکار گرفته شد و هنوز هم این سریال وحشتناک جریان دارد.

"هانا آرنت" می گوید: « هیچ فکری منسوخ تر و بی فایده تر و خطرناک تر از فکر استفاده از وسایل سیاسی برای رهانیدن بشر از چنگال فقر نیست تاریخ انقلاب های گذشته بی هیچ شبهه ثابت می کند که هر کوششی که با وسایل سیاسی برای حل مسائل اجتماعی انجام گرفته به حکومت وحشت انجامیده، و اخافه و ارعاب همه انقلاب ها را به کام نیستی فرستاده است»، چیزی که در کشور هر روز با آن دست و پنجه نرم می کنیم.

به قول آرنت سیاست باید در ایجاد حوزه ی عمومی به کار گرفته شود و آزادی را تامین کند. در حالیکه فقر را با برخورد اقتصادی می توان ریشه کن کرد.

و اما در این "فغانستان" با هرچیزی بازی سیاسی صورت می گیرد، حتا با واژه ها. همین واژه های"دانشگاه" و "دانشکده" را به یاد آورید که چگونه بر گرده های شان شلاق خشم آگاهان و نا آگان فرو می بارید و تا کنون لباس تابوی بر تن شان کرده فراری ساخته اند.

از همه دردناکتر غم نان است؛ که در این کشور شاه و گدا، سردار و بی سر و حاکم و رعیت را به خود مشغول کرده است. بهتر است بگویم تفکر حاکم بر کشور همان تفکر شکم اندیشی است. این شکم اندیشی چنان بر روح و روان مردم حاکمیت می کند که غیر از شکم چیزی دیگری از ما ساخته نشد و تا این روند باقی ست نیز چیزی جور نخواهد شد.

سعدی چه زیبا گفته بود:

خوردن برای زیستن و زنده ماندن است

تو معتقد که زیستن از بهر خوردن است

حال چسپیدن به این مقوله شکم اندیشی و شعار قرار دادن آن در زنده گی همه چیز را از دست ما گرفته. نه هویتی باقی مانده، نه فرهنگی وجود دارد، نه ملتی شکل گرفت، نه حکومتی سالمی به میان آمد، نه ارزشی نهادینه شد، نه فقیری سیر شد، نه آبروی بر آورده شد و خلاصه چه ها که شد و چه ها که نشد.

اکنون سخن اینجاست که واقعن شهروندان این شهر("فغانستان") پشت به قبله حرکت نمی کنند؛ اگر چنین نیست اساسی ترین دستآورد که بتواند نظام نیم بند موجود را بدون کمک های خارجی برای یک ماه استوار نگهدارد کدام است؟ بی تردید پاسخ منفی است.

بنا بر این در کشور که رهبران آن دزد، مافیا، قاچاقبر، خایین، فرهنگ گریز، مردم ستیز و بد خاصیت باشند، و باشنده گان آن گرسنه، بی دانش، نا آگاه، برهنه و درمانده، چه فضای شکل خواهد گرفت؟ نتیجه معلوم است، اقتدار نامشروع، ظلم بی اندازه و خودکامه گی لگام گسیخته حاکمان. و ترس و هراس و مجادله با شکم، باشنده گا.ن چیزی که برای مردم این کشور خیلی آشناست.

پیداست که در یک چنین جامعه یی این دو طبقه در تقابل با هم یکی پی منافع خود می گردد و دیگری در تلاش شکم چرانی می براید. تا اینکه رفته رفته هر دو در یک مسیر با تفاوت جایگاه، با شکم اندیشی یکجا می شوند.

ریشه ی تمام بد بختی ها در کشور، بی فرهنگی، بی هوتی، بی دانشی است، چیز های که باید از برخورد سیاسی با آن جلو گیری کرد و به هر کدام به صورت علمی و آگاهانه، و دور از هر گونه تعصب و جهل ورزی پرداخت.

اگر شخصی خود را شناخت و در چهارچوب یک فرهنگ خود را تعریف کرد، بعد در پی رفع دشواری های زنده گی خود با هویت خود می براید که بی تردید نتیجه خوبی بدست خواهد آمد. آگاهی از فرهنگ و هویت برای انسان غرور می بخشد و انسان با غیرت هیچ گاه شکار ذلت و بدکرداری نمی شود. این هویت های کاذب و غرور های دروغین است که هر روز ما را به پردگاه سقوط نزدیکتر می سازد. همه هست و بود ما را از ما می گیرد.

بی فرهنگی و نا آگاهی است که گاه شکار اندیشه های شیطانی، ریش درازان ظالم و گاه شکار ترفند های ریش کلهای خایین می گردیم. هر کس و نا کسی به هر رنگی راحت شکارمان می کنند و اهداف شوم خود را بر آورده می سازند.

از آنچه گفته آمدیم بر می آید که هویت و فرهنگ نخستین عناصر است که باید به آن پرداخته شود. تا در روشنای آن بتوانیم به مسیر درست حرکت کرده زنده گی واقعی را به تجربه بنشینیم. در غیر آن همین روز است و همین روزگار.

هشیاری شهروندان کشور در فرصت کنونی بی نهایت سازنده و سرنوشت ساز است. دو ماه و اندی دیگر به انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی باقی مانده است و از قرار معلوم جایگاه فرهنگ در برنامه های نمزدان ریاست جمهوری خالی است. آنچه که با ارزش ترین مولفه در جامعه شمرده شد.

بناان مردم با وادار ساختن آنها به این نکته اساسی و برخورد با آن به گونه دانشی یک امر مهرم و حیاتی می باشد.

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.