لوح تقدیر را کسی تحویل نمی گیرد!

٣١ سنبله (شهریور) ١٣٩٢

کتمان حقایق واغماض از درخشش شعاع آفتاب پیروزی، جفایست که درحق افراد و یا گروه های معینی در جامعه ی افغانستان روا پنداشته می شود. بینش حکام وسردمداران زمانه ها، عمدتن درمورد عده ی مادر مهربان گونه و درمورد عده ی، با روش مادراندرظالم وکینه توزانه است!

پروردگارحق وعدالت، برج سنبله سال جاری را ماه فتح و پیروزی و ظفربرای ملت افغانستان مقررداشت که دراین هفته، دوپیروزی بی بدیل، نصیب این کشورگردید که یکی آن به وجه احسن وترتیبات شگفتی آور استقبال شد؛ اما دیگرش، به زاویه ی کتمان واغماض سپرده شد. یکی ازاین دو پیروزی وظفر، همانا قهرمانی تیم فوتبال افغانستان درمسابقات هشت کشور جنوب آسیا بود که شادی ومسرت بی نظیری را به خانه ها وکوچه های هموطنان آورد وغنچه های زردگشته ی شادی، عزت و لذت را بر باغستان قلوب شهروندان دوباره شگوفا و باروبربخشید.

پیرزوی دیگرش همانا کسب مقام نخست ولوح تقدیرگروه هنرمندان افغانستان بود که درجشنواره ی تحت نام "ترانه های شرق (Melodies of Orient) درکشورازبکستان برگزارگردیده بود. جهت مبرهن ساختن بیشتر موضوع، شایسته میدانم تا درنگ کوتاهی برفرایند این جشنواره داشته باشم:

جشنواره ی "ترانه های شرق"، برای نخستین بار درسال 1997 میلادی، تحت حمایت یونسکو درشهرتاریخی سمرقند برگزارشد که درآن 31 کشورجهان اشتراک نموده بودند. این جشنواره به مقصد حفظ، تقویت، ترویج و توسعه فرهنگ وهنرباستانی کشورها برگزارشده تا ازطریق گردهمایی گسترده وشریک ساختن هنراصیل وقدیمی کشورها از یکسو به رقابت دوستانه پرداخته، ازسوی دیگر، زمینه های صلح، دوستی، اخوت، همدیگرپذیری وتعیین خطوط روشن انسانی را مساعد سازند. این جشنواره، بعد هر دو سال با حمایت مالی وتخنیکی یونسکو راه اندازی شده، و از تمام کشورهای جهان دعوت میگردد تا درآن اشتراک نموده و به رقابت بپردازند.

جشنواره ترانه های شرق دارای ده نوع جایزه ولوح تقدیربوده، که گروه هنری افغانستان توانست درسال 2011  فقط جایزه مقام هشتم شهرداری را به دست آورد. این جشنواره امسال نیز طبق معمول به تاریخ 25 – 30 اگست درشهر مذکور برگزار گردیده، درآن 54 کشور از پنج قاره جهان به شمول ممالک پیشرفته و مقدر اشتراک ورزیدند. شایان ذکر است که داوران این مسابقات هنری ازکشورهای مختلف جهان و با ظرفیت های بلند وفوق العاده جشنواره را داوری می کردند که درجشنواره امسال داورهایی از کشورهای امریکا، فرانسه، چین، کوریا، اندونیزیا، ازبکستان، افغانستان و مصرانتخاب شده بودند.

وزارت اطلاعات وفرهنگ افغانستان، گروه هنری بدخشان – پامیر راغرض اشتراک و رقابت به این جشنواره انتخاب نموده، شخص جناب وزیر صاحب اطلاعات وفرهنگ وهیات عالی رتبه آنها را همراهی و رهبری میکردند.

این جشنواره پنج روز را در برگرفته است که در روزدوم نوبت به هنرمندان افغانستان که متشکل از شش هنرمند؛ هریک داود پژمان، محمد مراد سرخوش، سلام پامیری، عنایت، سخی داد و حسن فیضی از کابل بودند، به صحنه حضوریافته و با خونسردی آهنگ های سُچه و ناب آریایی را که تاکنون هیچگونه تاثیری را ازسایرآهنگ های مد روز نپذیرفته واصالت شان را ازدست نداده اند، سراییدن گرفتند که مورد استقبال بی بدیل تماشاچیان قرارگرفت. داوران جشنواره به دقت تمام وقاطعیت مسلکی، هریک از آهنگهای ممالک مختلف جهان را به تحلیل وبررسی گرفته، برایشان مقام ومنزلت معین هنری تعین می نمودند.

روز اخیر و سرنوشت ساز فرارسید و قلوب هریک ازنماینده گان کشورها وهنرمندان شان تپیدن گرفت! هرهنرمند و هر مهمان عالی رتبه، خواب به دست آوردن مقام قابل افتخار و ردیف های قابل حساب رامی دیدند. اما وقتی داوران به اعلان نتایج جشنواره پرداختند، مقام عالی را نصیب کشوری دانستند که موسیقی جزء اعتقادات وعبادات دینی شان بوده، قرن هاست که بالای آن سعی تلاش می کنند تا منزلت روحانی اش را درمیان شان دریابند. اما داوران برنده مقام نخست، گروه هنری پامیر افغانستان رااعلان نمودند، که این نوید شور و شعف بزرگی را درمیان اشتراک کننده گان، که اکثریت اعظم شان شهروندان فارسی زبان سمرقندی بودند، برپاکرد. این گروه لوح تقدیرمقام نخست را با 7000 دالر درحضورمهمانانی ازسراسرجهان وداوران موشگاف وحقیقت بین به دست آورده وچشم های تماشاچیان را به سوی پرچم افغانستان خیره ومتمرکزساختند.

آری، گروه هنری پامیر از افغانستان مقام نخست جشنواره را مانند تیم فوتبال بدست آورد؛ اما بعدش چه شد؟! آیا این گروه برنده مقام نخست نیزمانند تیم فوتبال مورد استقبال مردم و حکومت داران قرارگرفت؟ نه، هرگزنه!

فقط بعد از بازگشت، سفیر ازبکستان این گروه را به مهمانی فراخوانده وآنها را به آغوش گرفته، اذهان داشته که شما برای من افتخارآفرین شدید، زیرا افغانستان درمیان 52 کشورجهان درجشنواره ی ازبکستان مقام نخست و لوح تقدیر را به دست آورد و چون من سفیر آن کشوردرافغانستان هستم، به شما افتخارمی کنم...! عجب کشوری ومردمی وحکامی ووزارت اطلاعات وفرهنگی داریم که حتی سفارت ازبکستان درکابل، به این گروه افتخارنموده وآنها را استقبال می کند، اما از اداره ی نیم جان وفرسوده حکومت کسی حتی آنها راآفرین هم نمی گوید.

این باردوم است که فرزندان بدخشان برای افغانستان افتخارآفرینی میکنند، اما کسی یادشان نمی کند. دربارنخست، برای اولین بارفرزندان بدخشان بلندترین قله شامخ منطقه (قله نوشاخ) را تسخیرو پرچم افغانستان را برفراز آن دراهتزاز آوردند، اما کسی تا حالا ازآنها یادی نمی کند، و این دومین باراست که بازهم فرزندان این مرزبوم به کشورشان، به افغانستان شان، افتخارمی آفرینند و لوح تقدیر و جایزه مقام اولی میاورند؛ اما به جرم بدخشی بودن کسی سراغ شان را نمی گیرد. شاید قهرمان بودن ازروی تذکره افراد این سرزمین تعیین وتشویق واستقبال شود، بلی؛ شاید این عیب درتذکره باشد!

این گروه بعد از بازگشت مدتی را به پول شخصی خویش در سرای های کابل به سربرده، چون کسی تحویل شان نگرفت، لوح تقدیرشان را نزد یکی از دوستان شان امانت کرده، کابل ترک نمودند

آن شوروشعف وهیجان سمرقندیان برای پیروزی این هنرمندان افتخارآفرین کجا، آن استقبال گرم سفارت ازبکستان ازاین تیم کجا وسرد گیری و کتمان حقایق دولت افغانستان تا کجا؟!

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.