جنگجویان پاکستانی برای جنگ داخلی افغانستان آمادگی میگیرند
١٧ سنبله (شهریور) ١٣٩٢
هم میهنان گرامی،
این نوشته را برگردان کردیم تا مردم ببینند که سیاستمداران ما در چه خواب غفلت قومی و مذهبی فرو رفته اند، و در پنجاب پاکستان برای آیندۀ کشور ما چه آمادگی های گرفته میشود. آن چه در این نوشته میخوانیم نشان دهندۀ آن است که اگر ما، بی تفاوت که به کدام تبار و کیش و سمت و سُو تعلق داریم، از این خواب غفلت بیدار نشویم و صادقانه دست در دست هم نگذاریم و باهم برای بقای این خاک مبارزه نکنیم، سال ٢٠١٤ میتواند آغازی برای پایان ما و کشور ما باشد. (خراسان زمین)
نویسنده: کَتی گنُن
ناشر: اسوشیتید پرس، ٨ اگست ٢٠١٣
برگردان: تارنمای خراسان زمین
به گفتۀ تحلیلگران و پیشوایان شبه نظامیان، جنگجویان پرنفوس ترین ایالت پاکستان {پنجاب} مصروف تمرینات شان برای جنگ داخلی قومی در افغانستان اند که به نظر ایشان با خروج نیروهای خارجی ١٦ ماه بعد به وقوع خواهد پیوست.
منصور محسود، گردانندۀ انستیتیوت (FATA) در اسلام آباد، میگوید که در دو سال گذشته شمار جنگجویان پنجابی که به مناطق نزدیک به مرز افغانستان سوق داده شده اند، سه برابر شده است و اکنون به هزاران نفر میرسد. انستیتیوت (FATA) کانون اندیشه ایست برای مطالعۀ ترکیب گروه های جنگجو که در کمربند قبایلی پاکستان فعالیت دارند. این کمربند بخش بزرگ مرز ٢٥٠٠ کیلومتری بین افغانستان و پاکستان را دربرمیگیرد.
محسود خود اهل وزیرستان است که پناهگاه بزرگ جنگجویان میباشد. او میگوید که بیشتر از ١٥٠ گروه شورشی در مناطق قبایلی در کوه ها و جنگل های وزیرستان شمالی فعالیت دارند. به نظر امریکاییان رهبر القاعده ایمان الظواهری هم در همین جا مخفی شده است، و افغانستان نیز ادعا دارد که که بسیاری از دشمنانش در همین جا پناه یافته اند.
با آنکه از گذشته ها جنگجویان پنجابی در مناطق قبایلی پناهگزین میشدند و در آنجا به آنها تعلیمات نظامی داده میشد، ولی شمارشان کمتر بود و عملیات شان محدود به همسایه و دشمن پاکستان، هندوستان بود. اما به گفتۀ تحلیلگران اکنون اوضاع تغییر یافته است.
محسود میگوید: "قبلاً آنها زیاد به چشم نمی خوردند، اما در دو سه سال گذشته سدها تن از پنجاب به این جا آمده اند. همه میدانند که وقتی سربازان امریکایی و ناتو افغانستان را ترک کنند، بین پشتون ها و غیرپشتون ها جنگ درخواهدگرفت."
جنگجویان پنجابی در پهلوی طالبان افغان که اکثریت شان پشتون اند، خواهند ایستاد. پشتون ها قوم حاکم در افغانستان اند و در مناطق شمال غربی پاکستان که مرز مشترک با افغانستان دارد، نیز اکثریت جمعیت را تشکیل میدهند. شورشیان پنجابی نیز مانند طالبان تعبیر افراطی و ارتجاعی از اسلام دارند.
یک عضو ارشد گروه شورشی سنی "لشکر جنگوی" که نام مستعار نظامی اش احمد ضیا صدیقی است، میگوید: "ما به افغانستان خواهیم رفت و در پهلوی طالبان خواهیم جنگید، همانگونه که در گذشته این کار را کردیم."
صدیقی در یک مصاحبه با "اسوشیتید پرس" گفت که طالبان هنوز از آنها تقاضای کمک نکرده اند. اما او در پاسخ به این پرسش که آیا جنگجویان پنجاب برای جنگ در افغانستان پس از خروج نیروهای خارجی آمادگی میگیرند، این موضوع را با تاکید تایید نمود.
با آنکه گروه صدیقی در پاکستان ممنوع اعلان شده است، این گروه از جملۀ فعالترین و خشن ترین گروه ها است که بهترین انتحاری ها را برای حملات در پاکستان و افغانستان آماده میکند. این گروه مسئولیت ده ها حمله را به دوش گرفته است که باعث قتل سدها نفر از اقلیت شیعۀ پاکستان شده است.
همچنان حملات تماشایی بزرگی در پاکستان به این گروه نسبت داده شده است، به شمول حمله به هوتل پنج ستاره در پایتخت، و سوء قصد به جان دیکتاتور پیشین و متحد امریکا، جنرال پرویز مشرف.
زاهد حسین، نویسندۀ چند کتاب دربارۀ پیشرفت شبه-نظامیان در پاکستان، میگوید که دست کم بیشتر از بیست گروه شورشی در ایالت پنجاب قرارگاه دارند، و در وزیرستان شمارشان بیشتر میشود چون احزاب مهم مذهبی مانند جماعت اسلامی در میان جوانان برای مبارزۀ نظامی سربازگیری میکنند.
حیسن میگوید: "حتی اگر در افغانستان توافقی هم صورت بگیرد، هنوز شمار زیادی هستند که به جنگ ادامه خواهند داد، و آنانی که احتمالاً با هرگونه توافقی مخالفت خواهند کرد جنگجویان پاکستانی خواهند بود." او گفت که در جریان یک سفر اخیر به وزیرستان شمالی، مردمان قبایلی از ورود شمار زیاد جنگجویان پنجابی به مناطق شان حرف میزدند. روزنامه نگاران خارجی اجازۀ دخول به مناطق قبایلی را ندارند.
حکومت تازه منتخب پاکستان وعدۀ یک ستراتیژی برای برخورد با جنگجویان را داده است که، به گفتۀ نواز شریف، اعمال شان در سال های اخیر باعث مرگ بیش از چهل هزار پاکستانی شده است.
نواز شریف در سخنرانی تلویزیونی اش یکماه پیش تاسف عمیق خود را از ناتوانی پاکستان اظهار نمود که نتوانسته است مجرمین را مهار کند یا دست کم آنان را شناسایی نماید تا بتواند پناهگاه های شان را دریابد و آنان را جزا بدهد.
او گفت: "پاکستان بیشتر از این تحمل ندارد."
با آنکه نواز شریف "بی کفایتی یا بی تفاوتی" را دلایل این ملامتی میداند، تحلیلگران حکومت را متهم میکنند که ارادۀ سیاسی برای دنبال کردن جنگجویان ندارد. ایشان میگویند که حزب محافظه کار نواز شریف به نام "پاکستان مسلم لیگ" در پنجاب حاکمیت دارد، و با آنکه قرارگاه های شورشیان در آنجا به سادگی قابل شناسایی اند، کسی به آنها کاری ندارد.
عایشه صدیقه، یک تحلیلگر نظامی که خود از باشنده گان بهاولپور است، میگوید که در شهر جنوبی پنجاب به نام بهاولپور گروه "جَیش محمد" که با القاعده ارتباط دارد، قرارگاه های خود را گسترش میدهد و برای پیروانش مکاتب بزرگ دینی آباد میکند. این گروه ستیزگر مردم محل را بنیادگرا ساخته است و رهبر این گروه به نام اظهر مسعود که در سال ١٩٩٩ در تبادله با یک همواپیمای ربوده شدۀ هندی از زندان هندوستان آزاد شد، در این شهر به آزادی گشت و گذار میکند.
او میگوید: "پنجاب پُر از گروه های جهادی است که از طالبان مناطق قبایلی پشتیبانی میکنند. جهادیان پنجاب از جنگ افغانستان و حضور غرب در منطقه انتقاد میکنند. اما این مسئله تنها بر سر اعتراض بر حضور خارجیان در یک کشور اسلامی نیست؛ بلکه بخشی از یک جنگ بزرگ است که اینان آرزوی جنگیدنش را دارند تا برتری اسلام را از دید تخیلات و تعبیرات خودشان برقرار سازند."
عمر حمید خان سخنگوی وزارت داخلۀ پاکستان میگوید که پس از به قدرت رسیدن حکومت نواز شریف در ماه جون، خشونت بیشتر شده است و در ٦٠ روز ٦٨ حمله صورت گرفته است.
او در یک مصاحبۀ اخیر خود تصدیق نمود که حکومت جدید در برآورده ساختن اهدافش برای به وجودآوردن یک اقتدار ضد تروریزم، نیروی پولیس شایسته و یافتن کارشناسانی که بتوانند برنامۀ امنیت ملی آن را در عمل پیاده کنند، با دشواری ها روبرو است.
داکتر سیمبل خان، بانوی کارشناس امنیت منطقوی در "نهاد پژوهش پالیسی اسلام آباد" میگوید که پاکستان نمیخواهد افغانستان به دهۀ ١٩٩٠ برگردد، که در آن جنگ داخلی کشور را ویران کرد و بالا آمدن رژیم واپسگرای طالبان را ممکن ساخت و در نتیجه باعث تقویت گروه های جنگ گرای پاکستان شد. اما گزینه های پاکستان محدود اند، و به گفتۀ داکتر خان گزینۀ یک حملۀ همگانی به پناهگاه های جنگجویان در پنجاب که میتواند آنها را با تمام قدرت شان مخالف پاکستان بگرداند، نمیتواند شامل این گزینه ها باشد.
او میگوید: "ما میدانیم آنها کجا هستند. میتوانیم تمام منطقۀ آنها را بمباردمان و هموار کنیم. این کار مشکل افغانستان را حل میکند، ولی نتیجۀ کار برای ما چه خواهد بود؟ ما شاید مشکل افغانستان را حل کنیم ولی دشواری های خودمان چندبرابر خواهد شد، که رنج آن را در ٤٠ سال آینده خواهیم کشید."
پیوند اصل متن:
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
کَتی گنُن