نامۀ قیرآلود به حاکم بلخ

٣٠ جوزا (خرداد) ١٣٩١

جناب عطا محمد نور، والی محترم بلخ،

هر چند ثواب نیست، با نگارش این نامه، وقت گرانبهای بزرگمردی را تلف نمایم که لحظه لحظه عمرش برای انکشاف و بازسازی وقف گردیده است؛ اما ضرورت زمان، بخصوص نگرانی از فردا، و دیدن چیزهایی که به نفع مردم و منطقه ام نیست، مرا واداشت تا این نامۀ قیرآلود را خدمت پرکار ترین والی امروز افغانستان بنگارم.

جناب استاد،

مستحضر هستید که بازسازی و انکشاف- با احداث سرک قیر- تازه مسیرش را به بدخشان ما باز نموده است. جاده تالقان- فیض آباد، در دو نوبت ساخته شد، قسمت اول از تالقان الی کشم، که متأسفانه بشکل غیرمسلکی، و با همان شکل و شمایل "خر رو" احداث اش کردند، و کسی هم  از میان دولتمردان کابلی- بدخشانی، و از بین وکلای سنایی- پارلمانی- چونکه مانند شما والییی نداشتیم، خمی بر ابرو نیاورد. سرک با  صدها خطری که در هر گولایی آن یک عزراییل کمین کرده است، ساخته و تسلیم مقامات دولت گردید.

بخش دوم از شهر کشم، الی فیض آباد- مرکز ولایت بدخشان است. این پروژه، که شاید بدون مبالغه بتوان گفت، از بهترین پروژه های دوران دموکراسی در افغانستان میباشد، توسط کمپنی کوریایی ساموان، و با نظارت کمپنی لیویس برجر احداث گردید. امروزه هر مسافری که از این مسیر عبور میکند، هم به پدر دونر، و هم به پدر صاحب کمپنی، و حتی به پدر متوفی رییس جمهور رحمت میفرستد. این جاده ٩ متر عرض دارد، و یکی از بهترین جاده های اسفالت- دست کم- در شمال افغانستان بحساب میرود. بسیار شنیده شده است که مسافرین، و راننده گان ولایات دیگر، بشمول بلخ باستانی خودتان، برای مردم ما، بخاطر داشتن چنین یک سرک خوب و اساسی غبطه میخورند. اگر قرار نباشد شرکت های کوچک از نام بزرگ شما بخاطر گرفتن پروژه های چنین سرنوشت ساز، استفاده کنند،   بنده و بقیه هم ولایتی هایم برای قبله گاه بزرگوار شما نیز  رحمت خواهیم گفت.

استاد محترم،

شاهراه ابریشم، اگر اشتباه نخوانده باشم، قرار است طی چهار مرحله ساخته شود، مرحله اول  و دوم را که خدمت نوشتم، مرحله سوم از شهر فیض آباد آغاز و تا ولسوالی بهارستان بدخشان(حدوداً ٤٥ کیلومتر) ادامه خواهد داشت و بعد از آن، مرحله نهایی؛ از بهارستان الی شهرک بندری اشکاشم.

قرار شنیده ها، که امیدواریم شایعه یی بیش نباشد، ساخت همین قسمت سوم سرک را یکی از شرکت های ساختمانی داخلی بر عهده گرفته است، یا به عباره شفاف تر، در داوطلبی این پروژه "شرکت ساختمانی غلام رسول"، که مربوط به حاجی صاحب بسم الله میباشد، برنده گردانیده شده است، و باز هم قرار شنیده ها، که امیدوارم این نیز شایعه مطلق باشد، شرکت متذکره یکی از چندین شرکت ساختمانی متعلق به والی بلخ است. آرزو میکنم،  هیچ رد پای از قهرمان جهاد و بازسازی در این پروژه بچشم نخورد؛ چرا که طبق تجربه، شرکت های ساختمانی داخلی، که فاقد هرگونه امکانات مجهز و وسایل پیشرفته اند، معمولاً بخاطر گذشتن راحت و کم مصرف "کلوخ را بالای آب" میگذارند و بعد از پنج شش ماهی سرک های اسفالت شده  به مخروبه مبدل گردیده و  دهان چقری های آن از تعجب این همه خدمت و وطندوستی باز میماند! شاید این پروژه برای حاجی صاحب بسم الله "دست اول" باشد؛ اما ترس ما مردم بدخشان از عدم نداشتن امکانات و وسایل مجهز است که طبیعتاً هیچ شرکت داخلی به اندازه ساموان و دیگر کمپنی های کوریایی مجهز نمی باشند.

پنج سال قبل، شرکت ساموان کوریایی پیش از آنکه کار تطبیق پروژه جاده کشم-فیض آباد را شروع نماید، چندین پایگاه اساسی و شهرک رهایشی برای کارگران و محلات ریگریشن احداث نمود؛ ولی قرار مشاهدات، شرکت محترم و محلی غلام رسول، نه تنها یک کانتینر را در مسیر سرک نگذاشته است که، پروژه یی به این اهمیت و بزرگی را با یکی دو عراده اسکلیتور بسیار کهنه، و شاید هم دست ده، آغاز نموده است. 

جناب والی، اگر میخواهید – کم و بیش- یک میلیون بدخشانی، دوباره و همیشه باره عاشق تان باشند، اگر توقع دارید نسل های بعدی ما قبل از رفتن و دعا خواندن در روضه سخی، از  زیارتگاه مرشد بازسازی بلخ بازدید نمایند،  اگر مایل هستید یکی از محدود فرصت های بدخشان با همین ساده گی به هدر نرود، پس لطفاً نگذارید این پروژه بزرگ و حیاتی بدست شرکت های داخلی و بی امکانات- و حتی بعضاً- بی پروا بیافتد. گذشته ازآن، همین اکنون زورگیرانی هم در بدخشان وجود دارند که بودجه پروژه را با جناب هر حاجی داخلی که باشد، "فیفتی فیفتی" تقسیم خواهند کرد.

آقای والی،

ترس ما از این نیست که از برکت مردم بدخشان چه کسی صاحب چه چیزی میشود؛ هراس اکثریت ما- که خوب هم از" ریگ پاشی در چشم خویش" تجربه داریم، از بی کیفیتی کار داخلی هاست، خدا شاهد است بعضی از جاده های کابل را برای سومین بار قیرریزی کرده اند؛ اما چند هفته بعد رنگ قیر شرکت های داخلی سفید میگردد. دور نمی رویم، در پیش چشم شهریان فیض آباد، قسمت کوتاهی از جاده بین پل جدید و دفتر ولایت توسط یک شرکت ساختمانی داخلی قیرریزی گردید و بیست روز  بعد این قیر به خاکستر تبدیل شد و شرکت نامبرده در اثر فشار اهالی و وکلای شورای ولایتی مجبور گردید تا جاده را دوباره- این بار اساسی تر- اعمار نماید.

امیدوار هستم حین نوشتن این نامه در خواب باشم، و بعد که بیدار میشوم ببینم مولای بازسازی شمال، اصلن در این کار ذره یی مداخله نداشته است، معلوم است شخصیتی به این بزرگی و بزرگواری نمیتواند افکار متعالی اش را که همانا ترقی و پیشرفت تمام افغانستان است، فدای منافع شخصی نزدیکان خود کند. شما دیگر متعلق به اقارب تان نیستید،  حالا به سرزمینی تعلق دارید که کودک و بزرگ اش به داشتن چنین یک فرزند مدیر و مدبر افتخار مینماید. 

خوشبختانه این نامه را برای کسی مینویسم که صددرصد به صداقت و مردم دوستی او ایمان دارم. مدیریت و شجاعت و تصمیم گیری های این مرد، برای شمال، و حتی افغانستان بسیار اثر گذار است. باور ندارم، این بزرگ زاده بلخ، بخاطر پول و منفعت شخصی- برای خود یا اقارب و دوستان اش- مردمی به ارادتمندی ما بدخشانی ها را برای همیشه از دست بدهد، معتقد نیستم که جناب والی بلخ، درحالی که همتایان اش در کشورهای غربی، جهت داخل شدن به قلوب مردم، میلیون ها دالر سرمایه گذاری میکنند، حاضر باشد بخاطر پیدا کردن چند دالر، از قلب مردم کشور خودش خارج شود. اگر جناب استاد عطای نور واقعاً ما را دوست دارند، و میخواهند در هیچ صفحه یی از تاریخ سایۀ "زراندوزی" بالای نام مبارک شان نیافتد، باید قبل از آغاز کار پروژه دست بکار شده و از فعالیت بی کیفیت شرکت ساختمانی غلام رسول جلوگیری نمایند و  این پروژه را دوباره به یکی از شرکت های معتبر و نامدار بین المللی بدهند؛ اگر میگویند که حالا کار از کار گذشته است؛ پس وعده دهند که خود مانند شهید محمد داوود، هفته یک بار از کار ساختمانی آن دیدن نمایند تا داخلی های دالر دوست، سرنوشت بدخشان را – این دفعه- با قیر سفید  سیاه نسازند!

فیض آباد- جوزا ١٣٩١

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.