ازآن جام که شکست ...
٢٦ قوس (آذر) ١٣٩٠
به یادمان بیرنگ کوهدامنی
این دل هوای یاد تو دارد
بس سوگناک،
دلگیر.
چندیست در میانۀ یاران
جای صبور بودنت اکنون
خالیست.
ای آشنای رفته ز دیدار!
بر خیز و یاد رفتن و گفتن کن *
آن رنجها که در قلمت پیداست
آواز های غربت شبهای بیکسی ست.
کس در میانه نیست
- گمانم
گویی غزال صد غزلت زین پس
در مرغزار سبز خیالت نمی چمد
صیاد ماهری که تو بودی!
در واژه های ناب گهر بارت
دیگر تکان دست هزاران خیال و عشق
از کار مانده است.
فردوسی وسنایی و حافظ
در نای لحظه های سکوتت
دیگر نمی دمند:
کای پور ناز پرورد!
از آستان رابعه، در بلخ
وز تاکپشته یی که نشاندی
در خانۀ گلین پدر،
- کوهدامنت
برخیز!
برخیز و یاد رفتن و گفتن کن!
ای گنگ خوابدیدۀ خاموش **
درجام جم چه دیده ای آخر
کین گونه سوگناک نشستی !
حرفی نه تلخ نی به نوازش
در گوش «واژه» یا که « اوستا » ت ***
دیریست نا سروده گذشتی!
«تهمینه» در نبود تو گریان. ****
بیرنگ !
زان راه
چندی نمانده است .
ما نیز اشکِ بر سر ِمژگان نشسته ایم! *****
بار سفر فکنده ای از دوش
دانم.
اکنون نشسته ای
- چه فراخور
در جمع شاعران خدا گونه
در کوشک و باغِ فرۀ« پیروزی»
غزنین؛
آن کاخ برکشیدۀ شعر بلند ماه.
آزاده گان تان همه دلشاد
خنیا گر زمانه به کام مراد تان.
میقات تان مبارک و میمون
بیرنگ،
استاد شاعران زمانه!
13 دسامبر 2007
نشانیها :
* - مصراعی از شعری ربه نام( کوچه و شب) از دفتر « بر نطع آفتاب» اثر اینجانب .
** - در سالیان پسین جناب بیرنگ به بیماری افسرده گی روانی دچار گشته بود . اشاره به همین موضوع است مولانا هم بیتی با چنین مضمونی دارد : من گنگ خوابدیده و عالم تمام کر من عاجزم زگفتن و خلق از شنیدنش
***– نامهای دوتا از کودکان آقای بیرنگ
**** – فرزند سراینده – رویین
***** - بیدل سروده بود : اشک یک لحظه به مژگان بار است فرصت عمر همین مقدار است .
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
داکتر رازق رویین