رنــدی از رودک زیــبای ســـمرقند (سه شعر)
١٦ عقرب (آبان) ١٣٩٠
رنــــــدی از رودک زیــــــــــبای ســــــــمرقند مرا
هــدیــــــه ای داد و ز خـــــــــود برد بــه لبخند مرا
در هـــم آمـــیخت ز لعل لبــــش ایـن شهـــد فروش
عســـــل غـــــور به گلقــــــــنــــــد دمـــــــاوند مرا
نگـهــــش یــــــوز پلنگــــــانـــــــه در افـکند به سر
چون غـــــــــزالی به ســــــــراشیـــــــبی الوند مرا
آستـــــــین بر زد و بــر آتـــــــــش کرکوی؛ سپرد
خــــرقـــــــــــــۀ زرق پـــــر از پیــــــــنۀ آژندِ مرا
من براو خــــیره و مبهــــــوت و سـراپـا همه چشم
او بـــه هر شش جهــــت افـــکنــــــــده کمربند مرا
راه بر خفـتــــــن مـــن بســـــت در آن نیــم شب و
عـــــمـر بخشـــــــید هـــــــزاری و صــد و اند مرا
مــــن از او بودم و او از مــــن و مــــن او، او من
مـــن نـــه چــــون گفتــــم او را و نــــه او چند مرا
دو مـــربی، نـــــه! دو ســـاقی، مـــی صـافی دادند
سه یکـــــــی ــ نــه ز تــه خـــمـره ــ بـــه آوند مرا
هر چـــه دارم به زبـــــان از برکـــــات لب اواست
وه! عجــــب موهــــبــــتـــی داده خـــــــــداوند مرا
دســــت مســــــــتی ز لبـــــش تــا دم آخـــــــر دادم
نشکـــــــــند ــ گرچه تـبـــــــرــ گـــردن سوگند مرا
جـــای تان خــالی، بزمــــی همه رنــــــــدان بــودند
گهــگــــهی نیز بـــه کـــــف مجــــــمر و اسپند مرا
رابعــــه، حنظـــــله، فردوســـی و بوالفضل و شهید
رودکــــــی نیــــــز و بفـــــــرمـــود بـــه ارغند مرا
مپسنــــدیـــد کـــــه آزار دهــــــند اهــــــرمــــــــنان
بلــــــخ و غزنیـــــن و هری، تــوس و سمرقند مرا
وای می پیـــچم ازایــــن خفـــتن و ســـر سنــگـیـنی
کــه کــــــه آشـفـــت چنیـــــن ریشــه و پیوند مرا!!!
دل
آیینه ای است روشن و رودی زلال؛ دل
این روشن زلال گر افسرد یا شکست
هر پاره اش برنده تر از نوک خنجر است
پرنیانهای آمو
ای روح ملکوتی مجسم در ناسوت آرزوهای سوخته!
کتیبه های قرون نا نوشته حکایت کنند
داستانهایی را
آبستن تر از فصل زایش گوزنها
مشتاق تر از جوانه های محصور در خمرۀ تاکستانها
و دلهره انگیزتر از آغازین تبسم نوباوۀ زهدان باغ
آنگاه که در رود مواج لبهای قهرمان قصه
جانمایه ای جاری بود
با وثیقۀ حقابۀ ابدیت در پیشانی
می سرود اینچنین:
های!!!
کاشتم من
تمامت دستانم را
در حریم جنگلی
به وسعت برزخی از دود انزجار
که داشت
چونان هستی نشان قبیله‌ای
هر برگ درختانش تیری در مشت
کمانی بر پشت
و نیزه ای در سرانگشت
سوگندتان می‌دهم
ای وارثان برجهای آیینه
بر آخشیجان
و امشاسپندان همیشه برپا ایستاده
و مشعلهای هماره روشن بر چکاد
و گرمای خون هزاران معبد قربانی
که در آوند جبروت رگهایتان جاری است
هنوز
تا سرانگشتان دست موکلان خاکستر و انجماد
آخرین رقم معکوس تدفین آب را
به شمارش
بر نجنبیده اند
پرنیانهای هریرود و آمو را
فراش معبد آمون نسازید
اگر نه چنین باد
هرگز!!!
بر فرو ریخته دیوار برجی نه
که بر تلی از خاکستر نیز
خیمه نخواهید زد
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
| جوادی | 23.10.2014 - 13:06 | ||
سلام استاد گرامی جناب آقای زرکوب عالی بود.واقعا به دلم نشست. | |||
| امیرتیموری ازکرمان | 22.02.2014 - 13:13 | ||
نغزبود برادر | |||
فضل الله زرکوب