بــاور
٦ میزان (مهر) ١٣٩٠
هـرچـنـد با تـبـر بـه ســــــپـیـدار کـوفـتـن
هــرچــنـد باغ را ز ســـــــپـیـدار روفـتـن
امـا بـهـار را نـتـوان بـا تـبـر شـکســــت
خـورشــیـد را نهان نتوان کرد با دودسـت
فـصـل بـهـار بـاور گـلـشـــــن بـجـا کـنــد
گـلـهـا بـه جـشـــن شـوق ز شــادی قبا کند
صـد هـا چـنـار و سـرو ســپـیدار سر کشد
گـلـهــا به روی ســـیـنـۀ هر خار سر کشد
خـواند ترانه مرغ و چکاوک به صحن باغ
گـلشـــن بری شـــود ز تماشای جغد و زاغ
نـگـهـت طـلـوع کـنـد ز گـریـبان غنچه ها
شــبـنـم شــود مر صع به دا مان غنچه ها
از رعد و برق، خرم و روشـــن چمن شود
سـرسـبـز از لطـافـت باران وطـن شـــــود
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
نذیر ظفر