بال مگس

با پای جان به کوی تو آیم نفس زنان
تا میرسد به گوش دلم بانگ آن جرس

این راه پر مخاطره ی ِ کوه قاف را
کی طی کنی به بال و پری کوته ی مگس

تا هفت شهرعشق سفر کرده اند وما
در پیچ و تاب کوچه ی اول رسیم و بس

چرخیم دور خویش چو پرکار بی هدف
مقهور و بی اراده و خودخواه و بوالهوس

در گیر و دار معرکه محصور مانده ایم
در کام موج چون پرکاهی، به مثل خس

در منجلاب ذلت و خفت نشسته ایم
دست دعا و گریه بود ضایع و عبس (۱)

کشتی شکسته گان موج حوادث شدیم ما
چرخیم درتلاطم گرداب پیش و پس

این تکه های کشتی درخون نشسته را
جز همت بلند تو کس نیست دادرس

-----------------------

(۱) عبس
فرهنگ فارسی معین
(عَ بَ) [ ع . ] (اِمص .) ترشرویی .

عبس . [ ع َ ب َ ] (ع اِ) سرگین و پشک و جز آن خشک شده بر دنب ستور. (منتهی الارب ).