زبان پارسی

۳ حوت (اسفند) ۱۳۹۷

هر کسی را مادری هست و "زبان مادری"

پارسی‌مان مادر است و طرزِ گفتِ ما "دری"

پَهلَو و دربار و در؛ اوصاف و نامش پارسی است

گر "دری" گفتند؛ بود از بهرِ ختم داوری

گر "دری" گفتند؛ یعنی گوهرِ دریای مهر

گر "دری" گفتند؛ یعنی نسخۀ همباوری

جنگلی در قلبِ اقیانوسِ دانش؛ ریشه‌مند

باغ سبزی لب به لب از میوه‌های نوبری

چون گلِ تر؛ تازه و شاداب؛ هنگام بهار

در نوازِش چون نسیم و در درخشِش؛ گوهری

پاسبانانیم گنجِ پارسی را ما؛ از آنک:

دارد او بر گنجهای نقره و زر برتری

در دل او هست پنهان، بر کف دستش عیان

آفتابِ مهتری، آیینۀ دانشوری

بر لب هر واژه‌اش جای سخن؛ جادو روان

حرف؛ حرفش در مُقامِ شاعری؛ خُنیاگری

زیر پای رودکیهایش بیابان پرنیان

در کف فردوسیانش گرزِ دندانخنجری

شاهِ ما را هفت اقلیم است با اقلیم دل

گنجه، غزنین و بخارا، بلخ و شیراز و هَری

حافظ و سعدی و مولانا و فردوسی بسند

گر نبود این ملکِ دل را پادشاه دیگری

کاروانها حُلَّه دارد سیستانِ فرخیش

کانِ زَرُّ و نقره می‌جوشد ز بلخِ عُنصُری

بخشی از مُلک سنایی سرزمین روم و چین

هر جزیرۀ مثنوی؛ إِعجازی از پیغمبری

در گلستان اندر آ! گر برگ بی‌برگیت نیست

تا کزین باغ حقیقت؛ پشته‌های زر بری

کم نگردد گنجش از بر داشت؛ چون هر ماهیش

زیرِ اقیانوس دارد کارگاهِ زرگری

گنجهایش نیست پنهان یا خیالی چون سَراب

در کفِ هر موجِ او گنجی است از دُرِّ دَرِی

ماهیان پاکِ او را دستِ کم هرگز مگیر

زان که گاهی گُلپری گردند و گاهی مَهپری

هست در شوکت زبان پارسی چون آفتاب

کم نگردد نور خورشید از مُحَقَّرپروری

غم مخور گر یک دو تا خفاش؛ إِنکارش کنند

کی شود پنهان به انگشت؛ آفتاب خاوری

گستریده خوانَش از "أَزمیر" تا دریای چین

تا توانی کوش کز این خوان نعمت بر خوری

هر که از این گلشنِ خوشعطر و بو طرفی نبست

گو بیفکن رخت؛ سوی گُلخنِ خاکستری

هرکه زین خمخانۀ مَیمَست؛ جامی بر نداشت

گو: تو و خربندگانِ خواجگان را چاکری

شهر کوپنهاگن

دوم اسفندماه (برج حوت) 1397

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.