افسون تعلق
۲۹ اسد (مُرداد) ۱۳۹۵
به جز رنگ شکست خویشتن , کس نیست معمارم
جهان سرتا به پا سنگ است و من , آیینه دربارم
خدا را تا بکی تکلیف هوشم میکنی ؟ ســــــاقی!
بیا تا این خس و خــــــاشاک را با شعله بر دارم
نمیدانم سفیــــر کیســــــــتم اما در این گلشن
زبان تا می گشــــــــایم ناله می جوشد ز منقارم
به افســــــــون تعـــلق زیستن وا ماندگی دارد
خوشا بر خواستن از خویش قدر یک شرر وارم
تغافل تاکی از احــــــــوال صید خفته در دامی
تپیـدنهای دل دارد , پیــــــام نبــض بیمــــارم
صـــدایی نیست در نبض شکست شیشه رنگم
که از گــــرد ضعیفی ســــرمه ی آواز پا دارم
به امیـــدی که "دانش " ســــر کشم کیفیت داغی
بســــــان لاله روی سینه خود شـــعله میکارم
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
احمد دانش