دردا که هیچ نگفتیم!
۱۶ عقرب (آبان) ۱۳۹۴
در امتداد چه شـبهائیکه!
هـربامداد مشعلۀ صبحگاه کاذب را
درجلـوۀ سراب افـقهــای لاله گـون
بی هیچ یک سـپیـــدۀ جاری آفتـاب
بی هیـچ یک ترانۀ امیــــد وانتظار
دیدیم و تجـربه کردیم،
دردا که هیـچ نگفـتیم.
در امتداد چه شـبهائیکه!
ازخاسـتگاه بی پناهـیء خورشیـــد
تا انجمــاد قامـت آبیء کهـکشـــان
تا انفجـار پیکــر خشـکیـدۀ زمیـن
غـمنامۀ سـیاهیء شـب را،
تنها وبی صدا
بردوش کشـیـد یم
دردا که هیـچ نگفتیـم.
ما نسلهای سوخته، دردا، هنوزهـم
فارغ زهرچه بود زگمنامی وزوال
درعطـش بیکران شـهرت وثروت
درخود فـروشـدیم
وز آزمـون ننگ حوادث
درسـی فــــرا نگـــرفتیـم.
اینک، درچار راه معبـــر تاریخ
در مقطع تزلــزل وتردید
اییسـتاده ایم،
آماج رستخیز حوادث را
بی هیـچ پاسخی،
نـظاره میـکنیـم.
مـــردان راه، درگـذرگـۀ تاریخ
هـرچنــد دربهـای خون شـهادت
اسـطورۀ بلنـد قامـت آزادی را،
ازخود به یادگار سـپردند
اما چـه روزگار غـریبی !
که ازمتن لحظه های سخت، پریشـان
آمیـــزه درنقاهـت حــراج سرنوشـت
امــــروز انفعـال، حادثه خیــز اسـت
امروز بامداد فصل دروغـین دیگری
آبسـتن جنـایت شـبهای دیگــر اسـت.
درامتـداد چه شـبهائیکه!
هـریک زدیگری پرسـیدیم:
« آخـرچه باید کرد»؟
و اما، دیگــــر هیـچ!
راسـتی چه شرمسـاری ایسـت!
فـراخوان رایگان« چه باید کرد» گفتن
و بعــــدش تنـدیسـه وار،
درانتظـار هیـچ نشـستن!
وفــــــــریادی نکشـیدن.
ودرفـــــــــرجام،
ای رهـرو، بلنـد قامت تاریخ!
دیگــر درانتظار چه باید بود؟
بایــد سکـــــوت را شـکسـت.
کابــوس جـلوه های کاذبانۀ شـب را،
درشـامگـاه فاجعه باییسـت،
یکسـره افشـا کرد.
درراسـتای یک تولد دیگر،
فصلی دگــر زدامن خورشـید آفــرید.
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
مهندس خلیل الله رؤوفی