خار خار
۲۰ جوزا (خُرداد) ۱۳۹٣
در دلم
باز
خار خار افتاد:
که مبادا
شبم
شود جاوید
و
مبادا هجوم ِ تنهایی
برسرم سایه افگند
ابدی
و مبادا
غمین زیم دایم
و مبادا
زمانِ غربتِ ما
تا دم ِ مرگ
پایدار بماند.
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
| م.صدیق احمدی | 11.06.2014 - 12:30 | ||
اگر اوصاف شعری در یک شعر نه باشد گفتار عادی است | |||
رفعت حسینی