مخمس بر غزل لسان الغیـب

١٣ قوس (آذر) ١٣٩٢

ز هــوس پــــــا بــریده ام که مپرس

بـه رهـــــت آرمیـــــده ام که مپرس

جای اشک خون چکیده ام که مپرس

درد عشقــــــی کشــیده ام که مپرس

زهــــــر هجری چشیده ام که مپرس

----------------------------------

کی ز عشقــــــق تو می شوم بــیـزار

نه گزینــــــــم بـــــه خویش راه فرار

چـــار فصل تـو است تــــــــازه بهار

گشتــــــه ام در جهان و آخــــــر کار

دلبـــــــــــری برگـــزیده ام که مپرس

----------------------------------

این جهان است جهــــــان مختصرش

هستی و کائینـــــــــــــــات از هنرش

قطره انـدر صـــــــــدف شود گهرش

آنچنـــــــــــان در هـوای خاک درش

میـــــــــــــرود آب دیده ام که مپرس

----------------------------------

زد جنون بر سرم شــــــــدم مدهوش

عالمی دیــــــــــده ام خطوط و نقوش

بدلم صــــــد تلاطـم و صـــــد جوش

من بگوش خود از دهـــــــانش دوش

سخنـــــــــــانی شنیــــده ام که مپرس

----------------------------------

غیــــــر او هیچ کس مجوی و مپوی

زخم ها راست مرهــــــــم و داروی

نیست باکــــــی ز دشمن و ز عدوی

سوی من لب چه میگزی که مگوی

لب لعــــــــــــلی گزیده ام که مپرس

----------------------------------

چه زنــــم لاف و خودنمایی خویش

بارگاهــــــی کجــا، کجـــایی خویش

شب ازان سجــــده ی ریایی خویش

بی تو در کلبــــــه ی گدایی خویش

رنج هـــــــــای کشیده ام که مپرس

---------------------------------

محمود اینجا به بست نامـــــه عشق

از کـــــلامت گــرفت مثـــابه عشق

مـــا کجـــــــــــایم و آســـتانه عشق

همچــو حافظ غـــریب در ره عشق

به مقـــــــــامی رسیده ام که مپرس

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.