در شقاوتِ سکوتی بی آزرم
٣عقرب (آبان) ١٣٩٢
بادِ شادِ بهاری
از زمستان زده کوچه باغ
اگر گذر کرد
ای زیسته در اندیشه های روستایی من
همیشه !
و به احوالپرسی گیسوی تو آمد
حکایت کن برایش
از بهمریخته روزگارِ محبت
تا با اندوهِ آشیانه های تنها
وبی مهری ابرها
وبا خلوتِ بیابان ها
قصه گوی نامِ ناپیدایی شود
که گُمگشته است
در شقاوتِ سکوتی بی آزرم .
(((
دیریست
ترجمانی
ـ ره یافتهء سوگِ جانِ عاشقان ـ
زبان ما را نیست پیدا
و بی پناهی عشق
در شفقی فلق گونه
به خون نشسته .
(((
دیریست
ای زیسته در اندیشه های روستایی من
همیشه !
در رگ های حوصلهء سنگی درد سرنوشتان
موجِ خروشِ بیقراریست جاری .
(((
ژرف دردی
و حالیست شگرف
ای زیسته در اندیشه های روستایی من
همیشه !
با آرزو های دلشکستهء خسته
و کوهی خاطره از دروازه های بسته
خورشیدِ خشمگین
و ماهِ سوگمند را
در آیینهء معتادِ غبارِ سال ها نگریستن.
(((
به رنگ رنگ چهره
غم
زندگی کرد
ای زیسته در اندیشه های روستایی من
همیشه !
و با حجمِ پندار های سوختهء منتظر
سخن گفت
وآوای شبزدهء گرفته اش
در دره های سالخوردهء ذهن
می زید :
ـ سکوت را
اگر
بخوانی
که خطر کنی
عبور از دریای یافتن همدلی را
سکونتی ست در سقوط ،
دستِ فریادی را
بگیری اگر
پناهیست !
(((
بادِ شادِ بهاری
از زمستانزده کوچه باغ
اگر گذر کرد
و به احوالپرسی گیسوی تو آمد
حکایت کن از بهمریخته روزگارِ محبت !
()()()
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
رفعت حسینی