باز می خواهند واژه های ناب فارسی دری را حلق آویز کنند

١١ حوت (اسفند) ١٣٩١

در سایت خبری بی بی سی در این روز ها مطلبی زیر عنوان «چه کسی برای زبان فارسی در افغانستان تصمیم می گیرد» به نشر رسیده بود که در قسمت از آن چنین گزارش شده است (بر اساس اطلاعیه ای دفتر ریاست جمهوری [افغانستان] شورای وزیران در جلسۀ با حضور حامد کرزی رییس جمهور دستور داده است که: " رادیو ها و تلویزون ها ... از نشرات لهجه های غیر معیاری [به زعم خودشان] کلمات نا مانوس و استفاده زبان ها و لهجه های بیگانه جدأ جلوگیری کند.")

در این رابطه چند نکته را می خواهم به حضور خوانندگان محترم به عرض برسانم که اگر هر قدر فارسی ستیزی از جانب افراد نفاق افگن و حلقات شیونیستی، دامن زده شود، به همان اندازه گویندگان زبان فارسی در راستای پویایی و شگوفایی زبان خویش بیشتر تلاش نموده و از زبان پشتو دوری می گزینند. هر عمل در برابرش عکس العمل بالفعل دارد، که این به نفع وحدت ملی نیست. با اکراه و زور سر نیزه محال است که واژه ها و اصطلاحات یک زبان را بر دیگر زبان ها تحمیل کرد، اگر با این روش امکان می داشت امروز اکثر اقوام و ملیت های افغانستان به استثنای زبان پشتو زبان های مادری شان را فراموش می کردند. سده حاضر عصر ماهواره و انترنیت است، عصر گفتگوی تمدن هاست. آیا می شود آفتاب را با دو انگشت پنهان ساخت؟  زبان پارسی افزون بر فرهنگ و ادب پر بار نیاکان (فارسی زبانان و ترکتباران) پشتیبانۀ بزرگ جهانی دارد؛ امروز گویندگان و دانشمندان زبان فارسی با استفاده از انترنیت، رادیو و تلویزیون و دیگر امکانات تصویری و نشراتی در سراسر جهان صدها کتابخانه و دانشکده و دیگر کانون های بزرگ فرهنگی و پژوهشی را با هم وصل نموده اند، هزار ها جلد کتاب را از زبان های مطرح جهان ترجمه نموده و در خدمت خوانندگان خویش قرار داده اند. در حال حاضر در نتیجه کوشش های شباروزی دانشمندان و اندیشمندان زبان فارسی، این زبان با زبان های بزرگ علمی و بین المللی جهان رقابت و دادوستد سالم و سازنده دارد.

 آنهای که واژه های ناب فارسی دری را بیگانه می پندارند و خصمانه می خواهند، مثل اسلاف خویش جلو رشد و تکامل طبیعی زبان فارسی دری را بگیرند، اشتباه بزرگی را متقبل می شوند. آنها در واقع با این روش و طرز تفکر جاهلانه ، آگاهانه و غیر آگاهانه از یک طرف به آموزش زبان پشتو و رشد وتکامل آن مثل گذشته ضربه سنگینی را وارد می کنند و از جانب هم بدینوسیله تخم نفاق و بد بینی را بین فارسی زبانان و پشتو زبان افغانستان می کارند، که با این عمل نا عاقبت اندیشانه و غیر انسانی یکبار دیگر خلق های شریف افغانستان را در برابر یک فاجعه بزرگ بشری  قرار می دهند، که عواقب بس نا گوار و خطرناک در پیش دارد. متأسفانه در این شرایط شکننده افغانستان و اوضاع بحرانی منطقه و متشنج جهان اهمیت این موضوع را بسیاری از روشنفکران و نخبگان زبان پشتو تا هنوز طور که لازم است درک ننموده اند.

رسالت تاریخی هر انسان و فرهنگی یک ملت است تا از افتخارات و داشته های فرهنگی و زبانی خویش در برابر هر دسیسه داخلی و خارجی ایستادگی و دفاع نماید، البته این امر تنها وظیفه فارسی زبانان نیست، امید است تا فرهنگیان و کارشناسان زبان پشتو نیز با توجه با حفظ ونگهداری افتخارات زبان پشتو از دیگر زبان های ملی و رسمی افغانستان نیز حراست و نگهبانی نموده و علیه فارسی ستیزی و نفاق افگنی، دوش بادوش خواهران و برادران فارسی زبان خویش مبارزه پیگیر و سازنده نمایند، تا زمینه های بهتر و خوبترهمدیگر فهمی و اعتماد سازی بین اقوام و ملیت های افغانستان بوجود آید. وقتی که در افغانستان دو زبان رسمی به اساس قانون اساسی مقرر است، پس باید هر دو زبان اصطلاحات و واژه های خود را بکار برد، اگر سه زبان رسمی، رسمیت داشته باشد، باز هم باید هر سه زبان واژه ها و اصطلاحات جداگانه  زبان خود را بکار برند. در هیچ منطقه افغانستان سراغ نداریم، وقتی که اگر یک فارسی زبان به لسان پشتو صحبت کند و به عوض اصطلاحات زبان پشتو (پوهنتون و پوهنزی) دانشگاه و دانشکده را در گفتار و نوشتار خود بکار برده باشد. بگذار هر کس واژه ها و اصطلاحات زبان خویش را طوری که معمول و معقول است به همان زبان که صحبت می کند به کار برد.

وحدت ملی و هویت ملی  را صرف با شعار و حرف نمی شود تأمین کرد!

با محبت ضیا باری بهاری

نام

دیدگاه

جای حرف دارید.

شمارۀ رَمز را وارد کنید. اگر زمان اعتبارش تمام شد، لطفا صفحه را تازه (Refresh) کنید و شمارۀ نو را وارد کنید.