محجوب
٢٣ جدی (دی) ١٣٩١
ز بــسکه داده فلـــک درد و رنج و آزارم
قـــسم بنام تو از عــمر خویـــش بیزارم
چــو باغــــــــبان کهنسال در زمـــین امید
گـــل وصـــال تـــــــــرا دانه دانه میکارم
خزان به قامــت خشکیده ام چه خواهد کرد
که من زفصل جوانـی ذلـــــیل و بی بارم
هزار گلـــــــــــبن تابــنده رست پهلوی من
درین چمنکده ؛ محجوب و بد از تر خارم
زبانه می زند هر گوشـــــــــــه آتــــشم اما
نه مثل شمع به هر محـــــفل اشک میبارم
همین بس است که فــارغ ز دست گلچینم
نه زیب گــــــــــلشن و نی هم متاع بازارم
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
نذیر ظفر