خراســان (۱)
١٢ قوس (آذر) ١٣٨٩
خراسان مگر باز یاری ندارد که می بینمش غمگساری ندارد
دیاری که سد گونه بودش شکوهی کنون نوبهارش بهاری ندارد
به فرهنگ و دانش ستودندش بسیار نگفتند کو افتخاری ندارد
به تاراج بردند دار و ندارش ازان است دار و نداری ندارد
به هر سو که بینی یکی دیو بر پای سپهر کژی آب و پاری ندارد
اگر رستمی داشت مازندرانش (٢) به هامونش اکنون سواری ندارد
میاشوب بر من اگر گفته بودم خدا با سرشت تو کاری ندارد
بیارای خود را بدانسان که خواهی چوباغ دلت برگ و باری ندارد
به زاغان سپردند میراث بلبل که از ناله بلبل قراری ندارد
خموشند بلخ و بخارا و کابل که این مولیان جویباری ندارد
به دار است خوبان درین خاک لیکن به داری سر نا بکاری ندارد
درنگیست دیرینه ، یا پای تاریخ ازین کوچه گویی گذاری ندارد
چه تنها ، چه وامانده در هفتخوانش که رویین تن اسفندیاری ندارد
سوفیه ، آذر ماه - ١۳٨٨
(۱) – ناصر خسرو روزی دردمندانه از خودش پرسیده بود:
که پرسد زین غریب خوار محزون خراسان را که بی من حال تو چون ؟
(٢) – مازندران – نام دیگربدخشان است . چنانکه ناصر خسرو میگوید:
برگبر دل زبلخ و بنه تن زبهر دین چون من غریب و زار به مازندران درون
لیکن امروزه مانند دیگر نامهای باستانی کشور ، از خاک اصلی به آنسوی مرز کوچانیده شده است و کسی به آن کاری ندارد .
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
داکتر رازق رویین