عاشورا
٢ حوت (اسفند) ١٣٩٠
حسين من کجايی
تا ببينی کربلايت را
چنان کوچک
چنان بی کس
که يارانت نمی بينند
حسين من کجايی
تا ببينی قهقه های لشکر جلّاد
و زخم تيشۀ نفرت
به پای تک درخت عشق و آزادی
ترا ديدم، ترا خواندم
که با خونت پيام عشق بنوشتی
مگر افسوس
که اين مردم
زبان عشق را هرگز نمی دانند
حسين من کجايی تو
يزيدی ها هنوزم حکمفرمايند
من و ياران بی دردم
فقط با سينه کوبی ها
غمت را گريه می داريم
حسين من
ترا ديدم
که ناراضی از اين بيهوده گويی ها
پيامت را نمی دانند
شهادت را نمی بينند
و درس و رزم پاکت را
اسير گريه می دارند
حسين من کجايی تو
يزيدی های دَور ما
به شيطان درس می گويند
و می خندند رزمت را
و ما هم کربلا را در قدمهاشان
به حد لقمه نانی بی بها کرديم
حسين من
ترا ديدم
که ناراضی از اين وعده خلافی ها
و ناراضی از اين شيطان پرستی ها
حسين من کجايی تو
من و ياران بی دردم
فروش کربلا را قطعی کرديم
من و ياران بی دردم
اسير دست شيطانيم
بگو تا مهدی آخر زمان آيد
و شيطان يزيدی را
به کام کربلا خواند
حسين من چه سان گويم
که ما الفاظ عشقت را
پس از ويرايش بيگانه ها خوانديم
و آهنگ کلامت را
گمانِ گرية بيچارگی کرديم
غم اولاد و نان و زن
غمت را از دلِ ما بُرد
بگو جد بزرگت را
برای ما دعا خواند
که از بزم يزيدی ها
دگر جامی نبرداريم
بگو جد بزرگت را
کلام عشق را يکبار ديگر بهر ما خواند
و يا هم گوشهامان را
به آهنگ کلامش بارور سازد
حسين من کجايی
تا ببينی سنگ و چوب و من
اسير دست شيطانيم
بيا و بار ديگر دست ما را گير
زمين را تشنة جلاد می بينم
صدای گريه های آسمان تلخ و ابری را
و فرياد درخت خشک و تنها را
همه شب خواب می بينم
حسين من
بيا يکبار ديگر غافلان بی سر و پا را
به سوی کربلا ميخوان.
15 قوس 1390 (دهم محرم 1433 هـ ق)
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
مطهرشاه اخگر