به پستی تن مده
جان من هرگزبه پستی تن مده گرزنده ای
زان که ازپستی شوی درزندگی چون بنده ای
هرچه عقل روشنت فرمان دهد آنرا پذیر
نه به قال مرده ای کن نی به چال زنده ای
اختیار و جبر خودرا خویشتن در دست گیر
تا خدای خود شوی با منطق سازنده ای
آنچه خوب و نیک باشد کن دلیلش با دلیل
می شوی انسان عالی در جهان زیبنده ای
به دیگران بفرستید
دیدگاه ها در بارۀ این نوشته
عبدالغنی فکرت