درین روزهاکه کنفرانس لندن درمعرض تدویراست وقرارمعلوم یکی ازآجنداهای بحث، مذاکره باطالبان خواهد بود. همچنان مقامات دولت افغانستان وامریکایی ازتفاهم واعطای امتیازات مالی به طالبان گویا "میانه رو" سخن میگویند ، وکابل میزبان آقایان ریچارد البروک فرستاده فوق العاده رییس جمهور اوباما درامورافغانستان، دیوید میلیبند وزیر خارجه انگلیس وقراراطلاع رییس استخبارات نظامی پاکستان میباشد، وحسب اطلاع قبلی دولت امروز مراسم تحلیف14 نفروزیرعضو کابینه افغانستان را که باچالشهای پارلمانی کسب رای اعتماد نموده اند اعلام گردیده بود، وهمچنان صدورفرمان حامد کرزی درمورد توظیف دوباره جنرال دوستم درمقام رییس ستاد ارتش افغانستان مصادف باین یورش دهشت افگنانه بود. 

حمله صبح دوشنبه درواقع عکس العمل واکنشی و پاسخ صریح طالبان دربرابرپیشنهادات وتقاضاهای مذاکره ازسوی مراجع قدرت  دربرابردعوت به مذاکره ازسوی دولت افغانستان ومقامات امریکایی بوده است.

حمله طالبان به نقاط حساس پایتخت ودرمجاورت کاخ ریاست جمهوری نه تنها ازجسارت طالبان وتعویض تخنیکهای عملیاتی سخن میگوید، بلکه ازیک برنامه ریزی دقیق کارشناسانه نیز پرده برمیدارد، ونشان میدهد که طالبان همچنان ازیک ساختارسیاسی چندین ملیتی با داشتن کارشناسان واستراتیژیستان نظامی بهره مند هستند. طالبان خودباین حرکت خویش نشان دادند که هرآنگاهیکه بخواهند میتوانند مراکزمهم دولتی راهدف تهدید و عملیات انتحاری خود قراردهند.

حال سوالات فراوانی برلبان مردم افغانستان میسبزد که بالاخره مقامات امنیتی افغانستان که درزمان گزارشدهیهای رسمی وکسب رای اعتماد ازپیشگاه پارلمان، افغانستان رابهشت امنیت خودساخته شان وانمود میکنند، چه وقت قادرخواهند شد تابلاهای روزمره طالبانی راازسرمردم رنجدیده افغانستان دفع نمایند، وبه تشویشهای التهابی مردم پاسخ عملی بگویند. یک هفته قبل آقای محمد یونس قانونی ازتریبون پارلمان کشور ازبرنامه انتحاری گسترده بالای وکلای مردم سخن گفت، وقراریکه دیدیم این اطلاعات بامعافیت گروههای عمل کننده تروریستی، ازقوه به فعل درآمد وفرصت امتیازخواهی ونمایش برتری طالبان رابازهم مساعد ساخت.

آنچه شایان یادکرد است اینکه، درخصوص مذاکره با طالبان نیزدیدگاههای مبهم وجریانهای غیر شفاف از سوی دولت افغانستان درعدم مطرح نمودن مسئله باشورایملی کشور وجوددارد. اصولاً مذاکره بین دورقیب زمانی منتج به ثمرخواهد بود که هردوجانب درطرح دیدگاههای شان، دربرشمردن نقاط مورد منازعه(توافق واختلاف) وسازشها وکمپرامایسهای سیاسی، خود دارای استقلالیت تصمیمگیری و سیاسی بوده باشند. درین حال هردوجانب مذاکره کننده باجوانب متحدین خود وابستگی عمیق دارند. متحدین دولت تحت نام "اتحاد بین المللی درمبارزه علیه تروریزم" وارد افغانستان گردیده اند، ووظایف عملیات نظامی رابرضد القاعده وحامیان منطقوی آنها درافغانستان ومرزهای پاکستان بدوش دارند. پس مسئله مذاکره باطالبان نه توسط دولت افغانستان، بلکه بایست برخاسته ازاراده جامعه بین المللی، یا همسوی باآنها بوده باشد. درغیر آن چنانکه درسالهای گذشته دیدیم، احساس عاطفی وملاحظات نهادهای معین سیاسی درمحوریت رییس جمهورافغانستان جای معیارها واصلهای پذیرفته شده بین المللی وجنگ وصلح رانمیگیرد.

دولت ومتحدینش که اززمان طولانی بدینسوازموجودیت "طالبان معتدل" سخن میگویند، وازتعدادی مثل ملاعبدالسلام ضعیف، ملاوکیل احمد متوکل ودیگران درکابل میزبانی مینمایند، هیچگونه انعطافی درموضعگیری طالبان نمودارنشده، وحتی طالبان مهمانان دولت کابل رانماینده خویش نمیدانند. حامیان طالبان مشکل دولت افغانستان درعرصه ملی وبین المللی را میدانند. ازین روبسیاری ازوعده ها وعیدها که بخاطر جلب توجه طالبان ازسوی دولت افغانستان عنوان میشود، غیرعملی بودن آنها ازسوی سیاست گزینان طالبی بهترتابش مییابد. درروزهای اخیرتعدادی ازتحلیل گران ازخارج نمودن نامهای رهبران طالبان ازلیست سیاه شامل درفهرست تروریستان صحبت میکردند، حالانکه هیچکدام ازدولتهای نامبرده بصورت منفرد صلاحیت بیرون نمودن نام رهبران طالبان رااز لیست سیاه جز شورای امنیت ملل متحد درخود ندارند.

این درحالیست که به پیروزی نیروهای بین المللی درکارزارمبارزه با دهشت افگنی صرفاً باابزارهای جنگی نمیتوان باورکرد. برگرفتن راه مذاکره بامخالفان مسلح، مستلزم دریافت منابع لوژیستیکی وتسلیحاتی آنهاست. بی تردیداین منابع ازماورای سرحدباپاکستان وتوسط حلقات معیین نظامی بدسترس گروههای مسلح مخالف دولت افغانستان قرارداده میشود. ازین روبراتحاد بین المللی لازمست تااین نازکی راتشخیص دهند وقضایا رامثل همیشه ازعینک پاکستانیها نبینند، وبرای شکار چوچه های پلنگ، ازمادرشان اجازه نخواهند.