"امپراتوری، چنگ ودندان نشان می دهد!" سر خط یکی از روزنامه هایی ست که در المان نشر وچاپ می شود. این عنوان اشاره ونماد ی است بر عملکرد امریکا در رویداد های پسین کابل. این روز نامه در متن این مقالت می افزاید که عوامل کناری هر چه باشد، باشد ؛ اما عوامل مرکزی آن، همانا بی کفایتی دولتی ست که نه از  امکانات جهانی  به سود یک نظام مردمسالار بهره برده و نه  به سود تامین وتحکیم امنیت ملی . در بسط و توضیح این مقالت باید افزود:  نه تنها از امکانات جهانی به سود یک نظام مردم سالار استفاده نشده بلکه حتا سنگ بنای یک نظام ملی ومردمی راکه ازگزند شورش و آشوب در امان باشد ، نگذاشته اند. و بیشترین پیامدهای  پنج سال پسین با وجود بوق وکرنای مجلس بزرگان ، تصویب قانون اساسی و انتخابات ریاست جهموری با دریغ باید گفت که حتانخستین گام اساسی دراین راستا نبوده است. هرچند که می دانیم: تاریخ افغانستان، تاریخ تقدیر بی روزن است. تاریخ شورش هایی ست که معنای نمی آفریند ویا در دور باطلی از چنبره ی قدرت از خود تهی می شود ورنگ می بازند. تاریخ افغانستان نبردگاه قدرتی ست که نه  ریشه در فرهنگ ما دارد و نه  ریشه در اندیشه و خرد زنده گی ساز ما. تاریخ افغانستان، تاریخ استبدادی ست که به استبداد و خشونت می انجامد وبازتاب خشونت در فرهنگ استبدادی و قبیله سالار ما جز در میسر انتقام جویی هایی فردی، قومی و قبیله یی توجیه دیگری ندارد! ازهمین رو زمانی که می خوانیم و یا می شنویم که عاملان این رویداد ها شخص و یا جمیعت و یا گروه ای حزبی خاصی بوده این گمان در ذهینت ما بیشتر تقویه می شود که ما سوای عقده های شخصی، محلی، حزبی و قبیله یی سخنی علمی و فرا گروهی برای مردم  و کشور ما نداریم! که درآن آزمندی های تمامیت خواهانه و بیمارگونه ما پنهان نباشد!!!!