قسمت دوم

در بخش اول این مقاله راجع به انگیزه، طرح وتیوری ،استفاده سوء ازنام دین ومذهب ،قوم وزبان،روابط طالبان با القاعده وپاکستان ،دیدگاه های حکومت وتاثیرات منطقوی وجهانی مذاکره با طالبان و پیامد های احتمالی آن مفصلا بحث شده است.

گفتگو ومذاکره اصول ارزشمند است که پیش در آمدی برای ختم خونین ترین جنگ ها ودرگیر هارا فراهم می آورد، اصل مهم دیگرمذاکره موجودیت طرف ها وآمادگی برای مذاکره است،حکومت افغانستان مدت ها است که یکطرفه طبل میزند که با طالبان مذاکره وصلح می نماید در این آواخر بعضی از کشورهای عضو ناتو که در جنگ افغانستان شریک اند نیزعلاقمندی به راه حل سیاسی بحران افغانستان نشان داده اند.اما طالبان تا اکنون هر باری به پیشنهاد مذاکره وصلح حکومت پاسخ داده است:{که ما با دولت مزدور هیج مذاکره ای نداریم تا زمانیکه قوای خارجی در کشور ما هست ما به جهاد خود ادامه میدهیم}.طالبان بخوبی میدانند که آغاز مذاکرات به منظور باز گشت به صلح آغاز نابودی این گروه است.گروه که در جنگ شهرت بدست آورد وبقدرت رسید وحمایت تعدادی ازکشورها بویژه پاکستان باخود دارد ورهبران این گروه با آرامی کامل در پاکستان فعالیت می نمایند وتعداد از فرماندهان این گروه به سرمایه داران رده اول افغانستان تبدیل شده علاوتا بازار ملیار دالری مواد مخدر را در سرحدات افغانستان وپاکستان در اختیار دارند. متحدین منطقوی وجهانی طالبان ترکیز دارند به جهاد علیه نیرو های خارجی وبقول خود شان حکومت دست نشانده کابل در مدت زمان نه سال گذشته این موضوع مهم ترین شعار این گروه جهت ارایه انگیزه مقاومت در برابر نیرو های ناتو ودولت افغانستان بوده است. واضح است که طالبان بدون فشار جدی حامیان خود به هیچ صورت به مذاکره وصلح حاضر نخواهد شد.

پاکستان منحیث مهم ترین حامی طالبان پیش شرط هایی مهم را روی میز حکومت افغانستان گذاشته است،برسمیت شناختن مجدد خط دیورند، برکاری افراد مربوط جبهه شمال از پست مهم دولتی،محدود ساختن فعالیت سیاسی جمهوری هند وسپردن پست های در دولت برای طالبان ،افراد وابسته به حزب اسلامی وشبکه حقانی عمده ترین انتظارات پاکستان را تشکیل میدهد.

دولت افغانستان چه خواست های احتمالی ازین مذاکره خواهد داشت ظاهرا باز گردانیدن امنیت سراسری وایجاد ثبات عمده ترین خواست حکومت را تشکیل میدهد.ریس جمهور کرزی در جریان صحبت های کمپاین انتخاباتی خود به مردم قول داده بودکه صلح می اورد وجنگ راختم مینماید کرزی تمایل دارد با شریک ساختن طالبان در دولت ، قهرمان صلح درتاریخ افغانستان نامیده شود امری که تا اکنون از امکان بعید به نظر میرسد وبقای خود رادر قدرت به هر نوع که باشد جستجو می کند حتی با شریک ساختن طالبان وتغیر قانون اساسی افغانستان.

آیا اقدامات یک طرفه دولت جهت آغاز مذاکره وخارج کردن اسم طالبان وتروریستان یک امر قانونی است وایجاب نمی نماید با مردم افغانستان در مورد مفاهمه شود آیا همه مردم با صلح وبخشیدن طالبان راضی اند؟

جرگه ای مشورتی صلح(1)در جوزای1389 دایر گردید که مملو از نواقص قانونی بود وریس جمهور کرزی با صرف ملیون ها دالربخشی از خواست های خود را از ادرس این شوری به جهان ارایه کرد وحمایت مشروط انها را بدست آورد ،علاوتا بر طرفی امر الله صالح ریس امنیت ملی و محمد حنیف اتمر را  به دلیل وقوع حمله به این شوری که احتمالا از پیش شرط های پاکستان برای میانجگری با طالبان بود فراهم کرد.

 آیا جنگیدن علیه جمهوری اسلامی جواز دارد؟ دادگاه عالی افغانستان و شوری علما افغانستان باید به این سوال برای مردم افغانستان جواب روشن ارایه بدارد.

ماده 65 قانون اساسی کشورریس جمهور صلاحیت داده است هنگامیکه منافع ملی کشور ایجاب می کند به آرای مردم مراجعه نماید{رييس جمهور مي تواند در موضوعات مهم ملي سياسي ،اجتماعي و يا اقتصادى به آراى عمومي مردم افغانستان مراجعه نمايد. مراجعه به آراى عمومي نبايد مناقض احکام اين قانون اساسي و يا مستلزم تعديل آن باشد.} ایاصلح با کسانی که این قانون اساسی را نمی پذیرند وحکومت فعلی را دست نشانده امریکایی ها میدانند میتواند در اجندای ملی داخل شود؟ ویا مخالفین مسلح دولت باغی وشریر اند وجنگ نیرو های اردوی ملی علیه انها مشروعیت دارد؟ اظهارات مملواز تزرع ریس جمهوری انگیزه جنگ را از نیرو های دولتی پائین آورده است وبه نیرو های مخالف دولت روحیه وجان تازه بخشیده است.

بند اول ماده 111 قانون اساسی صلاحیت تصمیم گیری را در موارد که حاکمیت ملی ومصالح علیای کشور را تهدید نماید به لویه جرگه داده است:{1 اتخاذ تصميم در مورد مسايل مربوطه به استقلال، حاکميت ملي ، تماميت ارضي و مصالح علياى کشور.}

باید دولت بجای مصرف ملیون ها دالر غرض برگذاری جرگه مشورتی صلح باید لویه جرگه را دایر می نمود که نهاد مشروع است وفیصله های آن الزام آوربه نهاد های دولتی، همچنان برای ملت افغانستان هزینه کمتر داشت ،حکومت از برگذاری لویه جرگه به دلایل زیاد که  بحث درآن از توان این مقاله خارج است عمدا جلوگیری نمود.

مصالحه با طالبان زمان امکان پذیر ودر مصالح علیای کشور داخل میشود که انها از مردم معذرت بخواهند در صورت که مردم انها را ببخشد وقانون اساسی افغانستان را منحیث وثیقه ملی قبول و ازان حمایت کند ورسما جدایی خود را از گروه القاعده اعلان نمایند در انصورت راه مذاکره جهت رسیدن به صلح باز خواهد شد.

حکومت علاوه ازاینکه در مورد مذاکره با طالبان به آرای مردم مراجعه ننموده حتی موافقت مجلس نمایندگان را که نمایندگان واقعی مردم در شورای ملی اند نیز مطالبه ننموده است.

نهاد های جامعه مدنی افغانستان بویژه زنان از خارج شدن نام سران طالبان از لیست سیاه ناراض اند وانرا مخالف ارزش های قانون اساسی کشور میدانند .

اقای عزیز رفیعی ریس جامعه مدنی افغانستان در گفتگو با خبر گذاری فارس گفته است {تغیر در لست سیاه ملل متحد بدون مشورت مردم قابل قبول نیست ، مردم افغانستان باید تصمیم بگیرند که این افراد بخشیده شوند یاخیر، زیرا زنان ،مردان واطفال افغان زیرشلاق وشکنجه انان درد،رنج، عذاب وشکنجه دیده اند، بنا بر این میزان جنایت آنان را مردم می توانند تشخیص دهند نه دیگران، این مسایل مربوط به کشوری استکه عدالت در آن قربانی می شود، حذف نام افراد از سوی قدرت های خارجی ویا افزودن نام کسی درین لیست توسط کشور ها غیر عادلانه وخلاف عرف وقوانین بین المللی است. }2

نهادهای جامعه مدنی وشخصیت های حقوقی فعال در افغانستان نگرانی جدی شان را بار ها از مذاکرات مرموز با طالبان که پای  نظامیان پاکستان  به نحوی در آن دخیل است ابراز نموده اند.

سازمان دیدبان حقوق بشر  به تاریخ 13 جولای 2010 گزارش65 صفحه ای را تحت عنوان، {طالب ده دالری وحقوق زنان ،نشر نمود: زنان افغانستان وخطراتی ناشی از جذب مجدد ومصالحه، به چالش های احتمالی ای  می پردازد که براساس  توافقات آینده دولت با نیروهای شورشی متوجه حقوق زنان می باشد. این گزارش  شرح می دهد که چگونه زنان در مناطق تحت کنترل طالبان  غالبا در مواجهه با  تهدیدها، ارعاب و خشونت قرار دارند، تعلیم و تربیه دختران آماج  قرار می گیرد و رهبران و فعالان سیاسی زن با معافیت  مرتکبان از مجازات مورد حمله قرار می گیرند و به قتل می رسند.

 تام مالینوسکی، رئیس  دیدبان حقوق بشر در واشنگتن گفت: زنان افغان نباید به خاطر این که حکومت افغانستان بتواند با طالبان وارد معامله شود، از حقوق شان دست بردارند. این یک خیانت غمباری خواهد بود که پیشرفتی از سوی و برای زنان و دختران در طول نه سال گذشته به دست آمده است را بقاپیم. دیدبان حقوق بشر علی رغم وعده های حامیان افغانستان مبنی بر اشاعه حقوق زنان، کماکان نگران است که آنها نیز ممکن است به قربانی کردن حقوق زنان به عنوان بخشی از استراتژی خروج از افغانستان تن در دهند. به عنوان نمونه، هرچند دولت افغانستان گفته است که شورشیانی که در جامعه جذب می شوند یا با دولت مصالحه می کنند باید موافقت خود را با قانون اساسی افغانستان، که از حقوق برابر زنان حمایت می کند، اعلام دارند، ولی هیچ گونه مکانیسمی برای تحقیق و  تضمین این اطاعت وجود ندارد. }3

حکومت افغانستان در شرایط دشواری بسر میبرد ،فشار های جامعه بین المللی مبنی بروجود فساد گسترده در نهاد های دولتی وبه تعلیق در آمدن چهار ملیارد دالر کمک های امریکابه دلیل موجودیت فساد مهار ناپذیر در دولت ،زد وبند های ناشی از ایتلاف های مقطعی ریس جمهوری وایجاد تنش میان وی وحزب وحدت وجنبش اسلامی ،فشار های مخالفین سیاسی نظام و فشار روز افزون ناشی از گسترش نا امنی ها به نقاط امن کشور در شمال افغانستان توسط طالبان.

انکشافات بعدی در روز های اینده مشخص خواهد کرد که صلح در افغانستان ریشه می گیرد ولو بهر بهایی باشد ویا حکومت در انزوای بیشتر قرار خواهد گرفت.

Aziz Ahmad Barez

14 July 2010

منابع ورویکرد ها:

1.مقاله ای مبانی حقوقی جرگه ای مشورتی صلح http://www.kokchapress.com/index.php?option=com_content&view=article&id=7143:1389-03-16-07-41-52&catid=9:1389-02-10-02-56-44

.http://www.khabaryaab.com/News/153924.htm.2

.3http://www.hrw.org/node/91554

http://www.hrw.org/en/news/2010/07/13 لینک دری